“Πρέπει να μάθεις Φανή να ζεις με τον καρκίνο”- Η συγκλονιστική αφήγηση της Φανής Δινοπούλου για τη μάχη της με τον καρκίνο του μαστού και την σημασία της πρόληψης

10 Min Read
25 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης Κατά του Καρκίνου του Μαστού. Μια ημέρα αφύπνισης, πρόληψης και ενημέρωσης. Ο καρκίνος του μαστού δεν αποτελεί πια μια αθεράπευτη ασθένεια. Κάθε γυναίκα οφείλει στον εαυτό της να τον αγαπά, να τον φροντίζει, αντικαθιστώντας το φόβο για την ασθένεια με τον τακτικό έλεγχο. Η ιδρύτρια και πρόεδρος του συλλόγου καρκινοπαθών Κοζάνης, Φανή Δινοπούλου, μοιράζεται στον “Χρόνο” την προσωπική της μάχη με τον καρκίνο του μαστού.
Μην αναβάλλεις τίποτα

Όλα κυλάνε ήρεμα, κάνεις το πρόγραμμά σου, νοιάζεσαι για τους αγαπημένους σου,  έχεις τις προτεραιότητές σου, ονειρεύεσαι το μέλλον σου, αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα, αλλά ταυτόχρονα αναβάλλεις πολλά. Συνεχώς αναβάλλεις. Και αυτό γιατί έχεις τη πολυτέλεια να το κάνεις. Αναβάλλεις τις μικρές στιγμές. Τις στιγμές ευτυχίας, αναβάλλεις ένα νέο ξεκίνημα, μια συνάντηση, αναβάλλεις… αναβάλλεις… Γιατί άραγε; Γιατί υπάρχει πάντα το αύριο. Έτσι πιστεύουμε.
Μέσα μου κάτι μου ψιθύριζε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εθελοτυφλούσα μάλλον. Για τους δικούς μου ανόητους λόγους.
Όταν όμως έρχεται η στιγμή που ακούς την διάγνωση “καρκίνος”, τότε είναι σα να μην υπάρχεις, σα να μην είσαι εκεί, σα να βλέπεις τον εαυτό σου από ψηλά… εκεί δεν συμμετέχεις, απλά παρακολουθείς. Πρόκειται για την δική σου ζωή, όμως. Απλά παρακολουθείς δίχως να  συμμετέχεις.
Τα παιδιά, τα παιδιά μου! Όχι, δεν είμαι εγώ αυτή που ακούει τα δυσάρεστα νέα. Δεν πατώ στο έδαφος. Που να κοιτάξω; Προς τα που να πάω; Θα πάω να πάρω δεύτερη γνώμη. Και πήγα, πήγα για τρίτη και τέταρτη και πέμπτη γνώμη… κανένα περιθώριο λάθους. Ήθελα ν’ ακούσω την αρνητική απάντηση. Μέσα μου όμως ήξερα… Κι ενώ λες «ας είναι λάθος», αρχίζουν οι εξετάσεις και σκέφτεσαι «ας είναι μόνο εκεί, ας μην υπάρχει μετάσταση». Κάθε εξέταση και μια αγωνία, κάθε αρνητικό αποτέλεσμα και μία ανάσα και κάπως έτσι ξεκινάς έναν μοναχικό ανηφορικό, άγνωστο μονόδρομο.
Η αγωνία για το άγνωστο δεν περιγράφεται. Γιατί έως τότε μου ήταν άγνωστος ο καρκίνος.
Χειρουργείο… Ξυπνώ και ψάχνω απεγνωσμένα τις ματιές των δικών μου, οι οποίοι αποφεύγουν με κάθε τρόπο να συναντήσουν τα δικά μου μάτια. Γιατί με αποφεύγουν όλοι;  Γιατί; Αναρωτιέμαι.
Η απάντηση δεν θα αργήσει να έρθει, όταν το χέρι μου θα αρχίσει να ψαχουλεύει σαν τρελό πάνω από τους επιδέσμους και τις γάζες να πιάσει… δεν μπορεί παραλογίζομαι, δεν μπορεί….τι γίνεται γιατί δεν νιώθω τίποτα; Δεν καταλαβαίνω. Είναι ακόμη στην θέση του; Όχι; Δεν μπορώ να νιώσω να αισθανθώ να καταλάβω. Έκανε πολύ καλή δουλειά ο κ. Αντωνίτσης, ώστε να μην αντιληφθώ εξ αρχής πως μου λείπει το στήθος μου. Ακολούθησε ομηρικός καυγάς την επομένη στο γραφείο του, διότι με άφησε να αγωνιώ. Για να επανορθώσει ερχόταν τις επόμενες μέρες στο δωμάτιο μου με μια τεράστια ανθοδέσμη, Κάθε μέρα για οκτώ ολόκληρες ημέρες.
Επόμενο βήμα είναι να μπορείς να εμπιστευτείς τον ογκολόγο σου.
Ραζή – Στεργίου – Μπουκοβίνας. Τρεις άνθρωποι που άγγιξαν την ψυχή μου.  Δεσμοί Ζωής!
Κι έρχεται η στιγμή που τρελαίνεσαι από την αγωνία για τις άγνωστες παρενέργειες των χημειοθεραπειών. Αυτό το κόκκινο υγρό που κυλά στις φλέβες μου με παγώνει. Παγώνει το αίμα μου, τις σκέψεις μου. Όχι, όχι, από τις σκέψεις μου δεν μπορούν να φύγουν τα παιδιά μου, οι κόρες μου, οι μονάκριβές μου. Πρέπει να παλέψω να νικήσω, δεν γίνεται να φύγω, δεν πρέπει, τι θα γίνουν οι πριγκίπισσές μου; Και ο χρόνος πάει τόσο αργά.
Έρχεται και η στιγμή που δεν σου φτάνει που διαγνώστηκες  με καρκίνο, δεν φτάνει που χάνεις τον μαστό σου, χάνεις και τα μαλλιά σου. Και πονάει πολύ, παρόλο που με ενημέρωσαν οι γιατροί πως θα χάσω όλα τα μαλλιά μου. Είναι πολλά μαζί. Για πιο απ’ όλα να κλάψω; Μα είμαι γυναίκα, δεν μπορώ να το παραβλέψω ακόμη μέσα στην οδύνη μου. Είμαι μόλις 37 ετών. Έχω τόσα πολλά να κάνω ακόμη.

Πρέπει να μάθεις να ζεις με τον καρκίνο

“Τώρα που πέσαν τα μαλλιά σου έχεις την μοναδική ευκαιρία να δεις το κρανίο σου” μου είπε η φίλη μου η Πέτα. Δεν θέλω, δεν θέλω ούτε την περούκα… αρνούμαι…. όμως την φοράω… γιατί δεν θέλω να με δουν οι πριγκίπισσές μου με γυμνό κεφάλι, δεν θέλω κανείς να με δει έτσι. Τόσο πολύ με πόνεσε που έχασα και τα μαλλιά μου.
Πόσο θα ζήσω; Ένα χρόνο ακόμη;  Δύο? Ίσως τρία… ποιος ξέρει. Όμως, πρέπει να ζήσω κάποια χρόνια, έως ότου να σταθούν στα πόδια τους οι πριγκίπισσές μου.
Δεν θέλω να κοιτιέμαι στον καθρέπτη, όχι, δεν είμαι εγώ. Το αποφεύγω. Όπως αποφεύγω να κλαίω μπροστά στους δικούς ανθρώπους. Είμαι δυνατή. Το ακούω συνεχώς “θα τα καταφέρεις Φανή εσύ είσαι δυνατή” και θέλω να φύγουν όλοι από σπίτι, να μείνω μόνη να κλάψω.
Όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη νομίζω δε γνώρισα τον εαυτό μου.
Είδα μόνο την σκιά ενός εαυτού που δε θύμιζε σε τίποτα αυτό που κάποτε υπήρχα.
Την άνοιξη βγαίνουν σιγά σιγά τα μαλλιά. Όμως, ο κίνδυνος είναι εκεί και καραδοκεί.
Πρέπει να μάθεις Φανή να ζεις με τον καρκίνο. Μα πως; Αναρωτιέμαι. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Ή πιο σωστά θες να τον ξεχνάς.
Μετά από πολύ καιρό προσπαθείς να κοιτάξεις μπροστά και να πεις στον εαυτό σου: προχώρα. Κοίτα τις βιτρίνες, κάνε μια βόλτα, κάνε μικρά βήματα και προχώρα.
Άθελα μου στεναχώρησα τους αγαπημένους μου. Αλήθεια τι μπορεί να σκεφτόταν ο άντρας μου που ήταν βράχος δίπλα μου; Πως ένιωθε; Δεν το πολύ σκεφτόμουν τότε. Μόνο τις πριγκίπισσες μου…γι’ αυτές αγωνιούσα. Λες και δεν υπήρχε ο Γιάννης. Μα ούτως η άλλως εγώ ήμουν μια σκιά. Έτσι περιφερόμουν. Είμαι ευγνώμων, όμως που ήταν πλάι μου, που μου κρατούσε το χέρι μου.
Όχι δεν είμαι ηρωϊδα. Πάλεψα με τον πόνο. Πάλευα να ζήσω, να μείνω όρθια, να σηκωθώ,  να αντέξω. Πάλευα για την ζωή μου, γιατί ήταν δική μου. Αυτό έκανα. Γιατί όλα ήταν μονόδρομος. Δεν είχα άλλη επιλογή.
Μεγάλο μάθημα ο καρκίνος.  Αναθεωρείς πράγματα και απόψεις. Βλέπεις από άλλη πλευρά πλέον την ζωή. Αρκεί να μείνεις εκεί και να μην ξαναγυρίσεις πίσω. Όχι μιζέρια πια, όχι δεν την μπορώ.
Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Όμως, ας μάθουμε να ζούμε όλες τις υπόλοιπες.
Συνειδητοποίησα πως αν θέλω να ζήσω, οφείλω να αγαπήσω πρωτίστως τον εαυτό μου. Από την αρχή! Έτσι όπως είναι τώρα και όχι όπως ήταν πριν.

Πάντα μιλάω ανοιχτά για τον καρκίνο
Δεν “φυλάω” τίποτα πια. Χρησιμοποιώ το καλό πορσελάνινο σερβίτσιο για οποιαδήποτε μικρή ειδική περίσταση παρουσιαστεί. Φοράω το καλό μου ρούχο.
Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην αναβάλλω ή να μην κρατήσω πίσω οτιδήποτε μπορεί να φέρει λάμψη στην ζωή μου.
Πάντα μιλάω για τον καρκίνο. Ανοιχτά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω πως πριν χρόνια, τότε όταν γνωρίστηκα με τον καρκίνο, και το έλεγα, πολλοί με κοιτούσαν σαν να είχα το χειρότερο κακό του κόσμου. Ή σαν να ήμουν ήδη νεκρή.
Η αγάπη είναι φάρμακο για την ψυχή! Η αγάπη και η αποδοχή από τους δικούς σου ανθρώπους, την οικογένειά σου, τα παιδιά σου.
Θα πρέπει να χαίρεσαι κάθε στιγμή που αναπνέεις, κάθε στιγμή που βλέπεις το φως! Κάθε μέρα που ξημερώνει.
Το στήθος της γυναίκας είναι κτήμα δικό της και κανενός άλλου. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αμελεί καμμιά γυναίκα τις εξετάσεις που μπορούν να της σώσουν τη ζωή. Μακάρι να ήμουν η τελευταία.
Όμως ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Είναι για όλους.
Μη μείνουμε στα ροζ κορδελάκια, το επόμενο βήμα ας είναι το ραντεβού με τον γιατρό μας.
Να προφυλάξουμε την ζωή μας την υγεία μας.
Μιλάμε για την σημασία της πρόληψης.
Το σημαντικότερο όπλο μας κατά του καρκίνου είναι η ΠΡΟΛΗΨΗ!  Εν δυνάμει όλοι είναι υποψήφιοι. Αισθάνομαι πως οφείλω να δώσω ελπίδα και δύναμη! Για μένα είναι πια καθήκον .Δεν θα κουραστώ να τονίζω την σημασία της πρόληψης κατά του καρκίνου.

Φανή Δινοπούλου
 
Μοιραστείτε την είδηση