Στα διάφορα πρότζεκτ, στα οποία συμμετέχουν άνθρωποι απο διαφορετικά background και είδη οργανωσιακής κουλτούρας, αυτό που με εντυπωσιάζει πάντα είναι το πόσο μπροστά σχεδιάζουν, φτιάχνοντας λεπτομερή πλάνα συναντήσεων για δυο και τρία χρόνια μπροστά.
«Σε δύο-τρια χρόνια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» σκεφτόμαστε εμείς, ως φορείς της ελληνικής κουλτούρας σχεδιασμού και αντίληψης των πραγμάτων. Οι περισσότεροι φοβόμαστε να σχεδιάσουμε τόσο μακριά, θεωρώντας ότι είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος σε τι φάση θα βρίσκεται στις 5 Ιουνίου του 2021.
Στην πραγματικότητα αυτό που μας συμβαίνει σε ατομικό επίπεδο είναι αποτέλεσμα αυτού που συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο. Σε επίπεδο δηλαδή διοίκησης, όπου δεν υπάρχει προγραμματισμός παρά μόνο λίγων μηνών μπροστά, ακόμα και για πολύ σοβαρά θέματα και επιλογές που καθορίζουν το κοινό μέλλον.
Έχουμε μάθει στα βραχυπρόθεσμα σχέδια και αυτό λειτουργεί δεσμευτικά και για όσους βρίσκονται στην κορυφή της λήψης αποφάσεων. Φοβούνται δηλαδή να σχεδιάσουν για βάθος δεκαετίας, γιατί γνωρίζουν -κυρίως αιρετοί- ότι οι πολίτες δεν έχουν μάθει να περιμένουν να λειτουργήσουν σχέδια με μακροχρόνιο ορίζοντα, αλλά θέλουν το εδώ και το τώρα. Κι ας ξεχνούν γρήγορα μετά.
Κάπως έτσι ο στρατηγικός μας σχεδιασμός μένει κοντόφθαλμος.
Ιωάννα
