Με κέρδισε η ποιότητα της φωνής σε συνδυασμό με την ποιότητα του λόγου της. Σε μια εποχή που όλοι κραυγάζουν και έχουν να κάτι απόλυτο να πουν, προσπαθώντας σαν ντελάληδες να πουλήσουν τη ραδιοφωνική τους πραμάτεια, εκείνη ζύγιζε μια-μια τις λέξεις της για να αναφερθεί στις τελευταίες ώρες έντασης στο Αιγαίο.
Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερα. Τόσα όσα έπρεπε για να βάλει τον ακροατή στο κλίμα, να του δώσει το πλαίσιο και να βάλει το θέμα στις σωστές του διαστάσεις.
Άραγε πόσοι έχουν τις δεξιότητες να το κάνουν αυτό; Με την ψυχραιμία, τα σωστά ελληνικά και τη γνώση του πως διαχειρίζεται κάποιος τα εθνικά θέματα;
Ελάχιστοι, αφού δυστυχώς οι περισσότεροι ούτε τη σωστή κλίση του επιθέτου διεθνής δεν γνωρίζουν (έχουμε βαρεθεί να ακούμε η διεθνή πολιτική), πολύ δε περισσότερο να παραθέσουν σωστά τα δεδομένα της.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι ξεκίνησε με τον διεθνή τύπο, για να καταλήξει στον εθνικό. Έκανε δηλαδή το αυτονόητο, το οποίο είναι, όμως, τόσο δυσεύρετο. Μας άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο, μπας και ξεφύγουμε για λίγο απο την εσωστρέφεια και τοναυτισμό που μας ταλαιπωρεί.
Σπάνιες στιγμές καλού ραδιοφώνου που αποζημιώνουν για τις δεκάδες ώρες ανοησίας, επανάληψης και αγραμματοσύνης.
