Την έκθεση στα Κοίλα τη θυμάμαι καλά. Τότε που ήταν στα πάνω της και το βράδυ των εγκαινίων για να βρεις να παρκάρεις, έπρεπε να φτάσεις στα χωράφια των Κοίλων.
Προχθές δεν ήταν καθόλου έτσι. Ακόμα και οι συνήθεις ύποπτοι απουσίαζαν. Κυρίως, όμως, ήταν οι φάτσες των ανθρώπων αλλαγμένες. Αυτοί που άλλοτε έστεκαν μπροστά απο τα περίπτερά τους με χαρά, τώρα ήταν κουρασμένοι, σχεδόν θλιμμένοι. Βρίσκονταν εκεί, θαρρείς μόνο απο υποχρέωση.
Αλλάζουν οι καιροί και μαζί αλλάζουν και τα εργαλεία. Αυτός που θέλει να σε βρει, πλέον θα σε αναζητήσει απο την άκρη του κόσμου και θα κλείσει δουλειές μαζί σου, χωρίς να χρειαστεί να σε δει ποτέ.
Αλλάζουν οι καιροί και μαζί αλλάζουν και οι ανάγκες. Η εποχή επιτάσσει ταχύτητα, μεγάλη γεωγραφική κάλυψη και εξειδικευμένα προϊόντα.
Στο πλαίσιο αυτό, μια γενική έκθεση δεν έχει πλέον να πει πολλά. Οι εποχές των τρακτέρ και του μαλλιού της γριάς έχουν περάσει και δεν θα ξαναγυρίσουν. Οι ομιλούσες κεφαλές έχουν κι αυτές αντιληφθεί ότι δεν μπορούν να μιλούν άλλο σε αόρατα ακροατήρια.
Όταν αλλάζει κάτι, οφείλουμε εκ των πραγμάτων να αλλάξουμε κι εμείς, αν θέλουμε να έχει κάποιο νόημα η δουλειά μας. Αλλιώς θα αλλάζουν μόνο οι αριθμοί μέχρι που στο τέλος κι αυτοί θα βαρεθούν.
