Ακούμε πολύ συχνά τους μεγαλύτερους να παινεύονται ότι δήθεν η δική τους η εποχή ήταν η καλύτερη, γιατί διέθετε τα καλύτερα εστιατόρια, μουσικά συγκροτήματα, θεατρικές παραστάσεις και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Για κάθε 45άρη που μεγάλωσε με U2, υπάρχει πάντα κάποιος 60άρης που τον στιγμάτισαν οι Queen ή κάποιος 70άρης λάτρης των Beatles. Το κοινό όλων αυτών είναι ότι θεωρούν ότι οι επόμενοι είναι καταδικασμένοι να ακούν «σκουπίδια», «γιατί η μουσική πλέον χάλασε και τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Αυτό, όμως, είναι ο κανόνας της ζωής. Όσο περνούν τα χρόνια ο συγχρονισμός με το τώρα γίνεται δυσκολότερος και η καταφυγή «στα καλύτερά μας χρόνια» είναι πιο συχνή. Τότε που όλα ήταν πιο καλά, πιο αγνά, πιο ωραία, πιο, πιο, πιο…
Πολλοί νοσταλγούν τους χορούς που έκαναν στον «Τρίκο» και στο «Ξενία» και άλλοι τα ξενύχτια στο θρυλικό «Τετρακτύς». Λογικό, αφού τα νεανικά χρόνια με τις παρέες και τις διασκεδάσεις τους, είναι για τους περισσότερους το καλύτερο κομμάτι της ζωής τους.
Απο το να νοσταλγούμε, όμως, μέχρι το να μην μπορούμε να αντιληφθούμε την εξέλιξη, αλλά και να την ακολουθήσουμε, η απόσταση είναι μεγάλη και δεν πρέπει να την αφήνουμε να γίνει αγεφύρωτη.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Μοιραστείτε την είδηση
