To δικαίωμα της άποψης

Όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη. Όπου δεν επιτρέπεται η έκφραση άποψης, μιλάμε για αυταρχισμό και λογοκρισία.
Οι γνώμες, όμως, διακρίνονται σε βασισμένες σε στοιχεία που έχουν διασταυρωθεί και άλλες που βασίζονται σε λόγια του αέρα ή προσωπικές μόνο εκτιμήσεις. Αυτό τις κάνει καλές ή στραβές, άξιες λόγου ή ανούσιες. Όχι το αν μας βρίσκουν σύμφωνους. Ούτε απαραίτητα το από ποιον εκφράζονται, παρόλο που κάτι τέτοιο έχει τη δική του βαρύνουσα σημασία.
Συνήθως θέλουμε να μιλάμε, αλλά όχι να ακούμε.
Να έχουμε εμείς άποψη για το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι, αλλά να μην επιτρέπουμε στους άλλους να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Είπαμε άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Άλλο εμείς κι άλλο οι άλλοι. Ιδιαίτερα, όταν η άποψη τους δεν συμβαδίζει με αυτά που έχουμε σφηνωμένα στο μυαλό μας.
Το λογικό θα ήταν να μην ασχολούμαστε καθόλου με το τι γράφει ή τι λέει ο ένας κι άλλος και να κρατάμε μόνο αυτά που έχουν να μας πουν κάτι, ανεξάρτητα από το αν μας αρέσουν ή αν μας πληγώνουν. Αλλά η λογική μας για τα πράγματα και οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου, οι οποίες χρόνια μας συντροφεύουν, έχουν περιορίσει δραματικά το οπτικό μας πεδίο.