Διάβαζα ένα ωραίο ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο τις προάλλες και εξηγούσε πώς μπορεί ένα στυλό, κόστους μερικών λεπτών του ευρώ, να φτάσει στα 70 ευρώ, αν προσθέσει κάποιος το γραφειοκρατικό κόστος.
Μοιάζει πολλές φορές να πηγαίνει η διαφάνεια χέρι-χέρι με την αύξηση των διαδικασιών και του τελικού κόστους. Δεν είναι, όμως, καθόλου έτσι. Ίσα-ίσα. Αυτή είναι η βολική εκδοχή για όλους όσοι υπήρξαν υπέρμαχοι των απευθείας αναθέσεων στο όνομα της ταχύτητας, αλλά…και του καλού της τσέπης τους.
Είναι, λάθος, να συνδέεται η διαφάνεια των ανοιχτών και προγραμματισμένων διαδικασιών με καθυστερήσεις και αύξηση του κόστους.
Είναι, λάθος, όμως, και να ακολουθούμε διαδικασίες αναποτελεσματικές, όπως το να κάνουμε ολόκληρο διαγωνισμό για μερικά στυλ BIC.
Υπάρχει η πεπατημένη για όλα αυτά, όπως διάβαζα και στο σχετικό ρεπορτάζ του ΑΠΕ, που λέει ότι για παράδειγμα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όταν ένας φορέας θέλει μια συγκεκριμένη προμήθεια, κάνει ένα διαγωνισμό και κατοχυρώνει την καλύτερη τιμή για τα συγκεκριμένα προϊόντα απο προμηθευτές, τους οποίους εν συνεχεία και σε βάθος χρόνου χρησιμοποιεί.
Όλα αυτά, όμως, χρειάζονται και απόφαση και προγραμματισμό. Αυτό είναι και το πρόβλημά μας. Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, για δικαιολογίες, ενοχοποιώντας ακόμα και τις σωστές αποφάσεις.
Το κόστος και η γραφειοκρατία
Μοιραστείτε την είδηση
