Η ιστορία του τύπου με το μπεγλέρι (δεν διευκρινίστηκε περαιτέρω η ιδιότητά του) μοιάζει με τη φωτογραφία του τύπου εκείνου που εθεάθη με το ποτό στο χέρι στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων.
Δημιούργησαν αμφότερες τεράστιο ντόρο, συλλαμβάνοντας ένα συγκεκριμένο ενσταντανέ, την ώρα που με τέτοιες εικόνες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι χιλιάδες φορές. Απλά στη φωτογραφία μας «χτύπησε» αλλιώς.
Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ξαναδεί άνθρωπο να καπνίζει εκεί που δεν πρέπει, να παρκάρει ως γαϊδούρι σε ράμπα για ανάπηρο, να λερώνει ξένους τοίχους γράφοντας τα δικά του ή να παραβιάζει τον κόκκινο σηματοδότη;
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τον άνδρα που πατούσε στο κενοτάφιο του Αγνώστου Στρατιώτη;
Έχουν και παραέχουν. Διότι είναι διαφορετικές όψεις του αυτού ανθρώπου. Ενός τύπου χωρίς κουλτούρα και σεβασμό για το συνάνθρωπό του, πολύ δε περισσότερο για τον…πεθαμένο.
Το αν είναι συνδικαλιστής ή όχι είναι δευτερευούσης σημασίας, ας αναλογιστούν, όμως, οι συνδικαλιστές ποια είναι η εικόνα που έχει γι’αυτούς ο κόσμος.
Το μπεγλέρι, το αποτσίγαρο, το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο είναι απλά τα μέσα που δείχνουν το ποιοι είμαστε και πόσο ενδιαφερόμαστε για το δημόσιο χώρο και για το διπλανό μας.
Κι αν κάποιος επιχειρούσε να πει κάτι στον κύριο με το μπεγλέρι, εκείνος θα του ανταπαντούσε «Ε, πως κάνεις έτσι μωρέ αδερφέ;».
Ιωάννα
[email protected]
