Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συναίνεση και η αποδοχή ότι είναι καλύτερη μια αμοιβαία επικερδής συμφωνία παρά ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο μόνο ο νικητής τα παίρνει όλα;
Γιατί προτιμούμε να λέμε όχι, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι αυτό σύντομα θα γίνει ναι; Και δεν μιλάμε, βέβαια, για τα ψευτονάζια της ερωτευμένης που θέλει να κάνει τσαλίμια στον καλό της, αλλά για ρεαλιστική πολιτική.
Τα παραπάνω ερωτήματα βαλμένα στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής αντιμετώπισης της πολιτικής φαντάζουν σκανδαλωδώς παιδαριώδη και αντικατοπτρίζουν -δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό- τις εθνικές μας επιλογές.
“Πες τώρα ότι βολεύει και θα ακουστεί καλά κι ας αφήσουμε τα υπόλοιπα για τη συνέχεια” ήταν η κλασική και επιτυχημένη έως τώρα συνταγή σε ένα κοινό που επιβραβεύει διαχρονικά τη δημαγωγία και δεν έχει εκπαιδευτεί να διαχωρίζει το ρεαλιστικό από το ουτοπικό και δόλιο “ότι μας βολέψει”.
Δανείζομαι τους στίχους του ποιητή:
Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει
Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Ιωάννα
Το όχι που γίνεται ναι
Μοιραστείτε την είδηση
