Ως γνωστό το ήμισυ της λύσης κάθε προβλήματος είναι ο ορισμός του. Άπαξ και ορίσεις σωστά το πρόβλημα, εν συνεχεία είσαι σε θέση να κάνεις προσπάθειες για να το επιλύσεις.
Το αυτό ισχύει και για την Δυτική Μακεδονία και για τις προσπάθειες ανάπτυξής της, όταν τα φουγάρα θα αποτελούν πλέον ιστορία και ενδιαφέρον του αρχαιολόγου του μέλλοντος.
Ανάπτυξη για πολλά χρόνια θεωρούνταν τα δημόσια έργα και οι υποδομές. Μετά σε εργαλείο αναπτυξιακής πολιτικής μετατράπηκαν τα τμήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για σχεδόν είκοσι χρόνια πόλεις και κωμοπόλεις κρατήθηκαν στη ζωή χάρη σε αυτά. Ανάπτυξη εννοούν πολλοί και τα εστιατόρια, τα καφέ και τα σουβλατζίδικα πάνω στα οποία βασίστηκε το οικονομικό “θαύμα” της αθάνατης ελληνικής επαρχίας.
Επομένως, έχει σημασία μεγάλη αυτή τη στιγμή το πως και μέσα από ποιους τρόπους θα αναζητήσουμε την ανάπτυξη. Αν θα προσπαθήσουμε δηλαδή να προσελκύσουμε σημαντικές ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς αιχμής ή αν θα μείνουμε στις “χαμηλές πτήσεις” copy-paste προτάσεων, βγαλμένων από το αρχείο των τοπικών επιχειρησιακών σχεδίων.
