Βγαίνοντας από την ζώνη ασφαλείας

Το παρακάτω κείμενο είναι παλιότερο. Δεν είναι σχετικό με τον κορωνοϊό, αλλά ταιριάζει πολύ στα όσα μας συμβαίνουν λόγω του κορωνοϊού:
Οι συντηρητικές κοινωνίες δεν είναι στην πραγματικότητα αυτές που οι ιδεοληψίες, τα ταμπού και τα στερεότυπα κυριαρχούν, αλλά αυτές στις οποίες λέγονται πολλά ψέμματα για να συντηρηθούν οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου και οι κοινωνικές εμμονές, οι οποίες εξέθρεψαν γενιές και γενιές.
Δεν έχει σημασία τι θέλεις να κάνεις, αλλά τι είναι κοινωνικά αποδεκτό να κάνεις, χωρίς να απαρνηθείς την καλή εικόνα προς τα έξω, μοιάζει να είναι για πολλούς το σύνθημα της ζωής. Βάζεις έτσι ένα τικ στα κουτάκια σπουδές, γάμος, παιδιά και πας παρακάτω, λες και η ζωή είναι η λίστα με τα ψώνια.
Έλα μου, όμως, που το καλύτερο της ζωής είναι οι πλάκες με τις ανατροπές που σκαρώνει και πάνω που λέει κάποιος «τα ‘βαλα σε τάξη», να σου πάλι που όλα μπουρδουκλώνονται.
Εκεί είναι που δε βοηθά καθόλου η συντηρητική προσέγγιση των πραγμάτων, καθώς απαιτούνται ριζικές λύσεις επαναπροσδιορισμού, χωρίς φόβο για το άγνωστο. Είναι επομένως πολλές φορές αυτός ο συντηρητισμός που χρειάζεται ως κοινωνία και ως πρόσωπα να παλέψουμε, μη διστάζοντας να ξεφύγουμε από τις «ζώνες ασφαλείας» μας, προκειμένου να αντιληφθούμε ότι είμαστε εμείς που θέτουμε τις κοινωνικές προδιαγραφές και όχι εκείνες που μας κάνουν κουμάντο.