Αγαπητέ Θεέ
Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ
μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Opera, 2002
95 σελ.
«Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.»
Το βιβλίο «Αγαπητέ θεέ» αποτελεί μια νουβέλα σε μορφή επιστολών με παραλήπτη το Θεό, τις οποίες γράφει ένα δεκάχρονο αγόρι, ο Όσκαρ, μέσα στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται καθώς πάσχει από λευχαιμία. Εκφράζει τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τα παράπονά του, αλλά ταυτόχρονα και τα όνειρά του και τις ευχές του. Ο Όσκαρ γνωρίζει πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή του και προσπαθεί να τη διαχειριστεί, σε αντίθεση με τους γονείς του οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν την αλήθεια και να μιλήσουν μαζί του, πράγμα το οποίο προκαλεί την οργή και το θυμό του μικρού ήρωα: «Και τότε κατάλαβα ότι οι γονείς μου ήταν δειλοί˙ κι ότι (αυτό είναι το χειρότερο) με πέρναγαν κι εμένα για δειλό!» (σελ. 26).
Ο Eric – Emmanuel Schmitt γεννήθηκε στη Λυόν το 1960. Ο πατέρας του ήταν μποξέρ, η μητέρα του πρωταθλήτρια στίβου. Σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole Normale Superieure. Είναι ο σημαντικότερος γάλλος θεατρικός συγγραφέας της τελευταίας δεκαετίας. Έργα του έχουν ανέβει στις σκηνές τριάντα τουλάχιστον χωρών, από την Ιαπωνία και την Ισπανία μέχρι τη Γερμανία και τις Η.Π.Α. Εκτός από θέατρο, έχει συγγράψει μυθιστορήματα και δοκίμια.
Βυζάντιο
Ένας άγνωστος κόσμος
Jonathan Harris
μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής
Μεταίχμιο, 2018
496 σελ.
«Για πάνω από µια χιλιετία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κυριάρχησε µεταξύ Ανατολής και ?ύσης και ηγήθηκε της µετάβασης στον σύγχρονο κόσµο. Ο Jonathan Harris, επιφανής ακαδηµαϊκός που ειδικεύεται στο Βυζάντιο, διηγείται τη συναρπαστική ιστορία της αυτοκρατορίας εστιάζοντας σε ιδιαίτερες ιστορικές φιγούρες, σηµαντικές δυναστείες και µοναδικές τοποθεσίες. Αξιο¬ποιεί πλήθος πηγών και καλύπτει την κοινωνική, πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική και καλλιτεχνική ζωή του Βυζαντίου.
Με µεγάλη παραστατικότητα, ο Harris αναδεικνύει έναν πολιτισµό πλούσιο σε αντιθέσεις, που συνδυάζει την Ορθοδοξία µε τον παγανισµό και την κλασική ελληνική παιδεία µε τη ρωµαϊκή ισχύ. Υπό διαρκείς επιθέσεις από πολυάριθµους εχθρούς, το Βυζάντιο επιβίωσε για αιώνες και µάλιστα άνθισε χάρη στην ασυνήθιστη εξωτερική πολιτική του και χάρη στην τέχνη και την αρχιτεκτονική του, που ενστάλαξε στον λαό του µια βαθιά αίσθηση ταυτότητας.
Η χριστιανική κοινωνία και τα ήθη του Βυζαντίου διαµορφώθηκαν ως αντίδραση στην εντονότατη, συνεχή πίεση στα σύνορά του. Μπροστά σε µια τέτοια πρόκληση, δεν ήταν αρκετή µόνο η στρατιωτική ικανότητα. Έπρεπε να αναπτυχθεί ένας τελείως νέος τρόπος σκέψης για την εξουδετέρωση της απειλής, είτε µε την εγκατάσταση και αφοµοίωση των ξένων λαών είτε µε τη δωροδοκία και τις συγκαλυµµένες ενέργειες είτε -και αυτό είναι το πιο ασυνήθιστο από όλα- µε την απόκτηση τέτοιας αίγλης, που θα προκαλούσε δέος στους εχθρούς και θα τους ενέτασσε στους κόλπους της αυτοκρατορίας ως φίλους και συµµάχους. Αυτές οι πλευρές του βυζαντινού πολιτισµού δεν έχουν εκτιµηθεί όσο θα έπρεπε. […] Στην πραγµατικότητα, το Βυζάντιο εξελισσόταν διαρκώς και προσαρµοζόταν στις ατελείω¬τες απειλές που αντιµετώπιζε. […] Το ζήτηµα δεν είναι γιατί εξαφανίστηκε, αλλά γιατί επέζησε, και µάλιστα σε ορισµένες περιόδους άκµασε και αναπτύχθηκε παρά τα τεράστια εµπόδια.»
Ο Tζόναθαν Xάρρις είναι λέκτορας Bυζαντινών Σπουδών στο Royal Holloway, University of London.
