Κάθε χρονιά που περνάει χωρίς απώλειες, είναι μια καλή χρονιά. Μια χρονιά που περνάει με αλλαγές προς το καλύτερο είναι μια χρονιά που γεμίζει χαρά και προσδοκίες.
Σήμερα ο «Χρόνος» κλείνει τα 38 του χρόνια και μπαίνει στα 39. Σχεδόν σαρανταρίζει και προχωρά με ωριμότητα σε επιλογές που επιτάσσουν οι συνθήκες, οι ανάγκες, αλλά και οι αξίες που κουβαλά.
Είμαι σχεδόν συνομήλικη με το «Χρόνο» και δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ήταν η ζωή χωρίς αυτόν. Ακόμα και τις στιγμές της ατέλειωτης πίεσης που κρύβει η «μάχη» με την άδεια σελίδα, δεν μετανιώνω για την επιλογή να συνεχίζουμε το έργο της ενημέρωσης στον έντυπο τύπο που η αλήθεια είναι ότι δεν περνάει τις καλύτερες μέρες.
Διάβαζα κάτι που έγραφε ο Μανώλης Ανδριωτάκης, άνθρωπος με βαθιά γνώση του χώρου των μίντια και θα το μεταφέρω γιατί με εκφράζει απόλυτα:
«τα βιβλιοπωλεία και οι εκδοτικοί οίκοι είναι τα τελευταία οχυρά ενός έντυπου πολιτισμού που καταρρέει σταδιακά και μπροστά στα μάτια μας, θύματα κι αυτά της τεχνολογίας που καταβροχθίζει τα πάντα κι αφήνει πίσω της ερείπια. Στη θέση των ερειπίων χτίζονται αυτοκρατορίες με όρεξη Γαργαντούα που υπόσχονται περισσότερη άνεση, περισσότερη ελευθερία, περισσότερες επιλογές. Σήμερα ο κόσμος τρέφεται πνευματικά με αναρτήσεις, με περιλήψεις περιλήψεως συνθήματα. Αν είναι να διαβάζουμε βιβλία από οθόνες ή και να τα ακούμε θα συμβιβαστούμε. Αν όμως είναι να παραιτηθούμε απ’ τα μεγάλα κείμενα, απ’ τις εκτενείς αφηγήσεις, απ’ την πλατιά σκέψη και το στοχασμό τότε αξίζει να αντισταθούμε».
Αξίζει, λοιπόν, να αντισταθούμε
Ιωάννα
