Άνοιξη ξυπνούν τα φίδια από τη χειμερία νάρκη, άνοιξη ξυπνά και το φεστιβάλ μας. Τα φίδια ξυπνούν αλλαγμένα. Έχουν μεγαλώσει, το δέρμα τους πια δεν τα χωρά. Σκαλώνουν σε ένα αγκάθι και τραβούν το παλιό τους δέρμα, το φιδοπουκάμισο που οι παλιοί αναζητούσαν και βάζαν μες το κόρφο για φυλαχτό. Ξαναγεννημένο το φίδι ξεκινά μια νέα ζωή.
Έτσι και το φεστιβάλ μας. Άλλαξε δέρμα, φαντάστηκε ξανά και προχωρά με όπλο τη συνεργασία για να ζήσει αυτή την δύσκολη άνοιξη. Ο άνεμος είναι παγερός κι οι κίνδυνοι πολλοί. Γερακίνες παραμονεύουν να το αρπάξουν όπως συνέβη με τόσα απαραίτητα στη ζωή μας.
Κουρασμένος ο κόσμος από τα λόγια. Όλα είναι παραμύθια λέει. Προδοθήκαμε. Δεν πιστεύουμε πια τίποτα. Η απουσία πίστης όμως οδηγεί στην απελπισία. Εδώ έρχεται ο λόγος ο παρηγορητικός της τέχνης, η παραμυθία να μας κρατήσει το χέρι και να δώσει ένα σκούντημα να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.
Κι όσοι δράκοι κι αν φανούν σε αυτόν τον δρόμο εμείς θα τους γελάσουμε και θα φτάσουμε στο παλάτι που θα μας περιμένει ολοφώτιστο κι όταν θα ανοίξει η πόρτα θα ακουστεί μουσική κι ο παραμυθάς θα ξεστομίσει τρυφερά: Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα της αφεντιάς σας.
