[Πριν έρθει η ώρα να καλέσεις το 166, δοκίμασε να γράψεις 166 λέξεις (ή και όχι απαραίτητα). Ίσως νιώσεις καλύτερα!]
166 λέξεις ημερολογίου:
«Μικρό κορίτσι πίστευα πως οι άνθρωποι που αγαπιούνται βρίσκουν πάντα τρόπο να είναι μαζί. Πίστευα πως ό,τι ονειρεύεσαι μικρός γίνεται πραγματικότητα όταν μεγαλώνεις. Πως οι μεγάλοι βρίσκουν λύσεις για όλα τα προβλήματα. Πως με ένα τους φιλί γιαίνουν οι πληγές και άλλα πολλά…
Ανυπομονούσα να βγω από το κλουβί των παιδικών μου χρόνων και να αποκτήσω ελευθερίες που ονειρευόμουν πως θα είχα μεγαλώνοντας. Λαχταρούσα να κρατήσω στα χέρια μου το μαγικό ραβδί της ενηλικίωσης και με αυτό να πραγματοποιήσω τις ευχές μου και τις ευχές των αγαπημένων μου.
Τώρα πια βαδίζοντας προς το δεύτερο μισό της ζωής μου δεν έχω στα χέρια μου κανένα μαγικό ραβδί, ούτε ποτέ μου βρήκα. Έχω κρυμμένο όμως στη ντουλάπα μου ένα ζευγάρι ψεύτικα φτερά για να παραμυθιάζομαι κάπου-κάπου πως μπορώ να πετάξω μακριά, σε μέρη που ίσως να υπάρχουν όσα μικρή ονειρεύτηκα. Κι αυτό που ελπίζω πλέον με την ίδια ακριβώς φλόγα των παιδικών μου χρόνων, είναι να βρω και πάλι μέσα μου εκείνο το κορίτσι που πίστευε στα θαύματα…»
