Χρειαζόμαστε πολιτειακή σοβαρότητα

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, άξιος αντισφαιριστής, αποδεικνύει, στα 21 του χρόνια, ότι είναι προικισμένος με εξαιρετικό τάλαντο. Την νίκη του είναι φυσικό να χαιρόμαστε όλοι οι Έλληνες. Κατά τούτο δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί. Είτε πρόκειται για τον πρωθυπουργό, ιδίως εφόσον βρέθηκε κοντά στον νικητή, είτε για τους απλούς πολίτες. Τα πανηγύρια χαλάνε και τείνουν προς την κατεύθυνση της φαιδρότητας, όταν χάνουμε την αίσθηση του μέτρου.
Υπήρξαν ποικίλες αντιδράσεις για την δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, με την οποία χαιρέτησε την νίκη του Τσιτσιπά στην διοργάνωση του Λονδίνου. Μερικοί έφθασαν στο σημείο να την χαρακτηρίζουν ακόμη και ως «ρατσιστική». Δεν τολμώ να πιστέψω ότι ο πρώτος πολίτης της χώρας ήθελε να εκφράσει με την δήλωση του τέτοιες απόψεις περί φυλετικής ανωτερότητας, άξιες για αρειμάνιους αγορητές λαϊκών καφενέδων, που πιστεύουν ότι έχουν, εκ γεννήσεως το χάρισμα της ανωτερότητας έναντι πάντων των αλλοφύλων της οικουμένης. Υπάρχει όμως μια ανεπίτρεπτη αμετροέπεια στην επίμαχη δήλωση του κ. Παυλόπουλου:
«Με τη μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας».
Τι δίδαγμα εκπορεύεται από μια τέτοια δήλωση προς τα νέα παιδιά, είτε επιδίδονται σε αθλητικές δραστηριότητες, είτε αγωνίζονται σε άλλους στίβους; Ότι «πραγματικός Έλληνας» είναι μόνον εκείνος που καταφέρνει να ανέβει στο βάθρο, στεφανωμένος ως νικητής; Και όλοι οι άλλοι, όσοι επί χρόνια αγωνίζονται φιλοτίμως, τι είναι; Μιξοβάρβαροι;
Ο κ. Παυλόπουλος εκπροσωπεί έναν λαό του οποίου μέγιστη πνευματική κληρονομιά είναι η προγονική παρακαταθήκη, συμπυκνωμένη σε δυο φράσεις. Το «μέτρον άριστον» του Κλεοβούλου και το «μηδέν άγαν» του Χείλωνος του Λακεδαιμονίου. Ιδίως δε, ως προς τον αθλητισμό, το κυρίαρχο πνεύμα το οποίο κληρονομήσαμε είναι το πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθαι». Το πνεύμα της συμμετοχής, της προσπάθειας, και όχι μόνον της νίκης.
Να λείπουν λοιπόν τα περί φυλετικής ανωτερότητας και φυλετικού χρέους. Ιδίως όταν πρόκειται για ένα παλικάρι που προέκυψε από μεικτό γάμο. Από τον Έλληνα προπονητή στίβου Απόστολο Τσιτσιπά και την Ρωσίδα τενίστρια Τζούλια Σαλνίκοβα.
Κάλοι Έλληνες είμαστε όταν αγωνιζόμαστε. Όχι μόνον όταν νικάμε.