Εκείνο που κυριαρχεί κατά την ανταλλαγή των εορταστικών ευχών, ιδίως όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία εκείνων που εύχονται και αντεύχονται, είναι ένα και μόνο: Πάνω απ’ όλα η υγεία. Ένα πολύτιμο αγαθό που δεν μετράται σε «μονάδες». Είναι το αυτονόητο ως ζητούμενο. Αλλά δεν είναι, φευ, εξίσου αυτονόητη η συντεταγμένη προσπάθεια όσων έχουν την ευθύνη για την εξασφάλιση της υγείας των πολιτών. Κάτι που μας το θυμίζει η τελευταία πρωτοβουλία ενός ανθρώπου τις κινήσεις του οποίου παρακολουθώ πάντοτε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Του διευθυντή της πρότυπης μονάδας πρωτοβάθμιας υγείας στην Αρεόπολη της Μάνης, του βραβευμένου γιατρού Ανάργυρου Μαριόλη.
Ο άνθρωπος αυτός που δείχνει εμπράκτως, σε καθημερινή βάση, πως πρέπει να λειτουργεί η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, απευθύνει προς όλους, ιδίως όμως προς την εξουσία αλλά και τους συναδέλφους του, μια έκκληση για μια ειρηνική επανάσταση, αφού προηγουμένως περιγράφει με αδρές πινελιές την ζώσα πραγματικότητα στον χώρο της πρωτοβάθμιας υγείας. Μια αλλαγή του τρόπου σκέπτεσθαι και ενεργείν. Πώς να ξεφύγουμε από την αντίληψη ότι αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της δημόσιας υγείας με το να κτίζουμε περισσότερα νοσοκομεία, όταν το βάρος πρέπει να είναι στο πως ενισχύουμε την πρόληψη, με την αναβάθμιση των πρωτοβάθμιων μονάδων υγείας.
Όποιος προσεγγίζει το πρόβλημα με κοινό νου θα συμφωνήσει πλήρως μαζί του στην διαπίστωση ότι «η πρωτοβάθμια φροντίδας υγείας και η γενική/οικογενειακή ιατρική αποτελούν την «αχίλλειο πτέρνα» του συστήματος υγείας». Όπως επίσης ότι «είναι αναγκαίο η πολιτεία να εκπονήσει, να υποστηρίξει και να δεσμευτεί σε ένα νέο, ενιαίο θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και της γενικής/οικογενειακής ιατρικής».
Ο άνθρωπος ξεκινά μια εκστρατεία, καλώντας πρωτίστως τους συναδέλφους του να την ενστερνισθούν. Μια πρωτοβουλία «ενοποίησης των δυνάμεων του υγειονομικού τομέα». Ώστε να ασκηθεί πίεση προς την πολιτική εξουσία για να υπάρξουν οι αναγκαίες πολιτικές δεσμεύσεις, ιδίως δε η μεταφορά πόρων, με στόχο να φθάσουμε το επίπεδο του ευρωπαικου μέσου όρου.
Καλά και χρήσιμα είναι τα μεγαλοπρεπή νοσοκομεία. Αλλά η σοβαρότερη δουλειά πρέπει να γίνεται στη γειτονιά, στο χωριό, σε καθημερινή βάση. Ώστε εκείνοι που χρειάζεται να καταλήξουν σε νοσοκομειακές μονάδες να είναι, όσο γίνεται, λιγότεροι. Η μεγαλύτερη, σοβαρότερη και αποτελεσματικότερη επένδυση στον χώρο της δημόσιας υγείας, είναι εκείνη που καθιστά αποτελεσματικότερη την πρόληψη.
