«Κεράσια» για μικρό καλαθάκι

Μια πρώτη αποτίμηση των αποτελεσμάτων της διάσκεψης του Βερολίνου, δεν μπορεί παρά να εστιάζεται σε δυο βασικά σημεία:
*** Εμπάργκο όπλων: Θα μπορούσε να είναι το πιο ουσιαστικό σημείο της απόφασης. Αλλά η αξία του εξαρτάται από το αν, πως και από ποιους, θα μπορέσει να εφαρμοσθεί. Διότι, η απαγόρευση προμήθειας οπλισμού στις αντιμαχόμενες πλευρές, δεν είναι κάτι νέο. Υποτίθεται ότι ισχύει ήδη. Αλλά ποιος έλαβε οποιοδήποτε μέτρο κατά της Τουρκίας, όταν, «φορά παρτίδα», έστειλε τον τελευταίο μήνα τεθωρακισμένα οχήματα, μαζί με 2400 Σύριους μισθοφόρους και Τούρκους αξιωματικούς, να ενισχύσουν την πλευρά του Σάρατζ; Κανείς. Επομένως το ζητούμενο είναι αν κάποια από τις «αρμόδιες επιτροπές» που πρόκειται συσταθούν, θα έχει την εξουσία να επιβάλει κυρώσεις σε εκείνους που παραβιάζουν το εμπάργκο. Πολύ φοβάμαι ότι απλώς η «αυστηρότερη απαγόρευση» της επίσημης παροχής οπλισμού, θα κάνει ακριβότερη, και κατά τούτο επικερδέστερη, την «παράνομη» ροή του προς τους αντιμαχομένους.
*** Μη ανάμειξη ξένων δυνάμεων: Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου θα μπορούσε να είναι υπέρτερης αξίας ακόμη και από το «εμπάργκο», αν, η ως τώρα τακτική, παρείχε ελπίδες ότι πράγματι θα αντιμετωπισθούν με αυστηρότητα εκείνοι που ενεργώς αναμειγνύονται στον λιβυκό εμφύλιο. Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει στην πράξη.
Το Σάββατο, πριν αναχωρήσει για το Βερολίνο, με δηλώσεις του, στην Κωνσταντινούπολη, ο Ταγίπ Έρντογαν, διαμήνυσε, προς πασά κατεύθυνση, ότι: «Η Τουρκία θα συνεχίσει να βρίσκεται στη Λιβύη μέχρι να αναγνωριστούν τα δικαιώματά της στη Ανατολική Μεσόγειο, όπως και η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση του Σάρατζ». Πλην, εκείνοι που έδωσαν τον τόνο στην διάσκεψη του Βερολίνου, όπως η Μέρκελ και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, έκαναν πως δεν έλαβαν γνώση αυτής της εκ προοιμίου απαξίωσης αυτής της περί «μη ανάμειξης» απόφασης τους.
Και δεν πρόκειται μόνον για ανάμειξη κρατών. Αλλά και άλλων δυνάμεων που ουδόλως τις απασχολούν οι οποιεσδήποτε αποφάσεις του Βερολίνου. Όπως οι τζιχαντιστές, της Αλ Κάϊντα, του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλοι φαλαφιστές, από την Μέση Ανατολή και την Αφρική, που πολεμούν στο πλευρό του Φάρατζ. Και με τους οποίους δεν ασχολήθηκε η πλειονότητα των μετασχόντων, πλην των προέδρων της Γαλλίας και της Αιγύπτου, μαζί με τους εκπροσώπους της πλευράς του στρατηγού Χαφτάρ.
Επομένως, ενώπιον ενός ευχολογίου με πολλά κεράσια, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι.