Πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα μάτια τους;

Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Κάθε φορά που επιχειρείται ένας εξορθλογισμός και εκσυγχρονισμός στον χώρο της παιδείας, τα κόμματα της Αριστεράς καταφεύγουν στην γνώριμη τακτική τους. Με την δύναμη των εργατοπατέρων στον χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και των «φοιτητοπατέρων» στον χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας, επιδίδονται σε διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Το ίδιο κάνουν και τώρα επιδιώκοντας να ματαιώσουν, ή έστω να φαλκιδεύσουν, δυο σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς της εκπαίδευσης. Την σύνδεση της αξιολόγησης των πανεπιστημίων με την κρατική χρηματοδότηση και την δυνατότητα αποφοίτων ιδρωτικών «κολεγίων», που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να προσλαμβάνονται στο δημόσιο, με αναγνώριση των τίτλων τους.
Ως προς την αξιολόγηση, η στάση τους διακρίνεται από μια συνέπεια. Αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αξιολόγηση» ωσάν να πρόκειται για κάτι που τους προκαλεί μια έντονη αλλεργία. Δεν θέλουν καμία αξιολόγηση. Τίποτε που να θίγει τα κακώς κείμενα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον χώρο της εκπαίδευσης. Αλλά για όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από το κεντρικό κράτος, ως την αυτοδιοίκηση και ως τις κρατικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ που έχουν απομείνει. Ενώ, για τις τελευταίες, αναγκάζονται να καταπιούν τις αυτονόητες αξιολογήσεις του δυναμικού τους, όταν ιδιωτικοποιούνται.
Και δεν μιλάμε μόνο για ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν από γαλάζιες η πράσινες κυβερνήσεις, όπως π.χ. εκείνη του ΟΤΕ, που έπαυσε πια να χρηματοδοτείται από τους φορολογουμένους. Αλλά και για μια αλυσίδα από 27 ιδιωτικοποιήσεις που έκανε ο …ορκισμένος εχθρός τους, ο ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ των όποιων η ολοκλήρωση εκείνης του ΟΛΠ, η παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης η πώληση της ΔΕΣΦΑ (φυσικό αέριο), της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πολλών άλλων.
Εξίσου υποκριτική είναι η στάση τους και στο θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων ιδιωτικών κολλεγίων που λειτουργούν ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, κυρίως αμερικανικών και βρετανικών. Αν είχαν αποδεχθεί να περιληφθεί στην αναθεώρηση του συντάγματος και το άρθρο 16, ώστε να έχουμε και εδώ μη κρατικά πανεπιστήμια, με παράλληλη ψήφιση νόμου που θα έβαζε αυστηρά κριτήρια στην λειτουργιά τους, θα είχε επιτευχθεί ένας διπλός στόχος. Από την μια να περιορισθεί σημαντικώς η φοιτητική μετανάστευση και από την άλλην να καταστεί η Ελλάδα ένα διεθνές κέντρο σπουδών. Με μεγάλη οικονομική αλλά και διπλωματική απόδοση.
Να δούμε πότε επιτέλους θα …ξεστραβωθούν.