Με αφορμή τη δημοσίευση και αναδημοσίευση του βίντεο από τα όσα συνέβησαν στη ΔΟΥ Κοζάνης ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά.
Από δημοσιογραφικής άποψης, αυτό που διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίας είναι το εξής: Η επιλογή του αρχισυντάκτη να δημοσιοποιήσει υλικό που περιέχει εικόνες που σοκάρουν γίνεται ακολουθώντας το αλάνθαστο ερώτημα. Προσφέρει κάτι επιπλέον στην ενημέρωση του κοινού από την οπτική της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε δεν πρέπει να δημοσιοποιηθεί.
Και για να το πούμε με παραδείγματα. Στην περίπτωση του βίντεο της δολοφονίας του Τζόρτζ Φλόιντ που ξεκίνησε και το κίνημα “Black Live Matters” στην Αμερική η δημοσιοποίηση ήταν απαραίτητη, καθώς αποτέλεσε σοβαρό στοιχείο απόδειξης ότι ο Φλόιντ οδηγήθηκε στο θάνατο από τον αστυνομικό, αλλά και μοχλό πίεσης για να ξεσηκωθεί η κοινωνία.
Στην περίπτωση του βίντεο στη δική μας ΔΟΥ, το βίντεο δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο, αφού οι μαρτυρίες υπήρχαν και δεν ετίθετο θέμα αμφισβήτησης ή αποκάλυψης αθέατης πλευράς. Το μόνο προκλήθηκε ήταν επιπλέον πόνος στις οικογένειες των θυμάτων, στους εργαζομένους της υπηρεσίας και σε όλους όσοι σχετίζονται με το θέμα.
