Προχθές σε μια επίσκεψη στο Κτήμα Άλφα στο Αμύνταιο, σε μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων, αλλά κυρίως σε μια επένδυση που έγινε με πάθος για το κρασί και αγάπη για τη Δυτική Μακεδονία, ακούστηκε ως διαπίστωση-παράπονο ότι η Δυτική Μακεδονία δεν “πουλάει” καθόλου καλά το τουριστικό της προϊόν και ότι οι ίδιοι οι Δυτικομακεδόνες δεν ξέρουμε τον τόπο μας και τα προϊόντα μας.
Αναλογιζόμενη τις πολλές μελέτες που έγιναν μέχρι στιγμής για θέματα οίνου και αγροδιατροφής, αλλά και άλλες για το μάρκετινγκ του τόπου, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα με αυτά τα εργαλεία και τις χρηματοδοτήσεις να μην έχουμε καταλήξει ακόμα σε πέντε βασικές διαδρομές που να κρατάνε τον επισκέπτη ένα τριήμερο στη Δυτική Μακεδονία. Να μην μπορούμε να προτείνουμε έξι εφτά σημεία και δέκα προϊόντα που αξίζουν τον κόπο.
Δε λέω να γίνουμε Κρητικοί και να ψάχνουμε να βρούμε το κρασί μας, εκεί που υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες οινικές παραγωγές. Απλά να υποστηρίζουμε με λίγη μεγαλύτερη θέρμη και λίγη περισσότερη γνώση τα τοπικά προϊόντα.
Έτσι ακόμα κι αν οι θεσμοί αποτύχουν σε αυτό που είναι δική τους δουλειά, τουλάχιστον οι πολίτες να μπορούμε να παίξουμε το ρόλο των ξεναγών στην περιοχή μας που δεν στερείται ούτε ομορφιάς, ούτε παραγωγής, αλλά στερείται μεθοδικότητας και συντονισμού.
