Η στήλη των μαθητών του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης
Οι ασύχαστοι και η πόλη
«Ό,τι δεν μπορείς να πεις το τραγουδάς και ό,τι δεν μπορείς να τραγουδήσεις τοχορεύεις», διάβασα κάπου μια φορά. Και είναι αλήθεια. Οι άνθρωποι τραγουδάνε τονέρωτα, τη ζωή, τη στενοχώρια, τον θυμό, τον θάνατο, χορεύουν την αγάπη, τηνπληρότητα, την απώλεια, τη θλίψη. Αυτή η πόλη σπάνια τραγουδάει και σπανιότερα
χορεύει. Κλειστοί και κλειδαμπαρωμένοι τώρα πια, κυριολεκτικά δεν ακούγεται ούτεψίθυρος. Στενά που ούτε αδέσποτο σκυλί δεν περπατάει πια, για να μην φάει πρόστιμο,και έρημες πλατείες με μισάνοιχτα καφέ, μια εικόνα θλιβερή και δύσκολη να αποδεχτείκανείς. Πόσο μάλλον κάποιος ασύχαστος που τραγουδάει και χορεύει τα πάνω κάτωτης ζωής και είναι όλα πιο έντονα.
Και η πόλη εκεί, σκληρή και γκρίζα, με αυτή την τρομακτική σιωπή που επικρατείστους δρόμους και τις γειτονιές της, πιέζει όλο και πιο μέσα και όλο και πιο βαθιά τηνανησυχία μέχρι να τη θάψει.
Βερενίκη Κουταβά,
μαθήτρια της Α΄ τάξης του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης
Το σκίτσο που συνοδεύει το κείμενο είναι του Πασχάλη Κολοβού
