Επιτέλους, ένας Ευρωπαίος ηγέτης, τόλμησε να εκστομίσει επισήμως την απλή αλήθεια. Ότι ο «σουλτάνος» της Άγκυρας, παρά τον κοινοβουλευτικό μανδύα του, δεν είναι παρά ένας δικτάτορας. Όσο και να αντέδρασε λυσσωδώς το καθεστώς Έρντογαν, όσο και αν ενοχλήθηκαν στα πλαίσια της «πολιτικής ορθότητας» και …κομψότητας του δημοσίου λόγου, κάποιοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή είναι η πραγματικότητα και, όπως λέει ο λαός μας, «ν΄ αγιάσει το στόμα του» αυτού που τόλμησε να την πει.
Το μεγάλο επιχείρημα της Άγκυρας είναι ότι ο Έρντογαν είναι εκλεγμένος από τους Τούρκους ψηφοφόρους. Λες και δεν έχουμε ξαναδεί εκλεγμένους δικτάτορες, ανά τους αιώνες και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Και δεν είναι ανάγκη να πάμε πίσω στον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, η τον δικό μας Μεταξά. Υπάρχουν τέτοιοι και σήμερα. Ο Έρντογαν δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Τον συναγωνίζονται επαξίως από τον Λουκασένκο της Λευκορωσίας ως τον Πούτιν της Ρωσίας, που έχει κάνει το σύνταγμα και την εκλογική νομοθεσία της χώρας του λάστιχο στα μέτρα του εσωρούχου του, προκειμένου να άρει όλες τις απαγορεύσεις και να καταστεί ισόβιος πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και ως τον Μαδούρο της Βενεζουέλας και άλλους.
Ναι, πράγματι περιβάλλεται κοινοβουλευτικό μανδύα, ο δικτάτορας της Τουρκίας. Έναν μανδύα με μπαλώματα από δορά «γκρίζων λύκων». Το γράδο όμως που κρίνει αν είναι «δημοκρατικός ηγέτης» ή δικτάτορας, δεν είναι το αν συνεπαίρνει έναν όχλο ισλαμιστών που τον ψηφίζει, τον χειροκροτεί και τον στηρίζει. Αλλά το πόσες χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στις τουρκικές φυλακές. Πόσον αγρίως φιμωμένος είναι ο τουρκικός τύπος και πόσον ανύπαρκτη η ελευθερία του λόγου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που συνέβη τελευταίως. Σε ποια δημοκρατική κοινωνία, η ανοικτή επιστολή μερικών απόστρατων αξιωματικών, θα αναγορευόταν σε …πραξικόπημα και θα άρχιζαν αμέσως οι συλλήψεις εκείνων που την υπέγραψαν;
Το πρόβλημα είναι ότι η φωνή του Μάριο Ντράγκι δεν είναι, δυστυχώς, η φωνή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως θα έπρεπε να είναι. Έχει όμως μια ιδιαίτερη αξία το ότι έρχεται να προστεθεί στις φωνές του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν και του καγκελαρίου της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς. Όσο πληθαίνουν οι φωνές αυτές, κατά των «εκλεγμένων» δικτατόρων, που σκοτώνουν, βασανίζουν και φυλακίζουν τους αντιφρονούντες, θα ελπίζουμε σε μια καλύτερη Ευρώπη. Που ίσως τολμήσει κάποια «μέτρα».
