Πορείες παράλληλες. Οι αριθμοί των νεκρών και των διασωληνωμένων σπάνε το ένα «ρεκόρ» μετά το άλλο. Το ίδιο και οι αριθμοί εκείνων που παίρνουν μέρος στα διάφορα «πάρτι», ανά τις πλατειές, τους πεζοδρόμους και τις παραλίες.
Αν από ένα ξαφνικό γεγονός, ένα δυστύχημα, έναν σεισμό, μια πλημμύρα, είχαμε τόσους νεκρούς, όσους είχαμε σε μια μόνον ημέρα της προηγούμενης εβδομάδος, η κυβέρνηση, όποιος και αν βρισκόταν στην εξουσία, θα κήρυττε την χώρα σε κατάσταση εθνικού πένθους. Τουλάχιστον τριήμερου. Τώρα αντί για πένθος έχουμε συνεχείς εορτασμούς. Με εκατοντάδες ως και χιλιάδες πανηγυριώτες, πότε στην πλατεία Βαρνάβα, πότε στην Κυψέλη, την Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης και αλλού.
Κάποιοι νεαροί συμπολίτες μας φαίνεται ότι σκέπτονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο: Ε, και τι έγινε που «έφυγαν» μερικοί παππούδες και γιαγιάδες, μετά από ταλαιπωρία αρκετών ημερών σε καθεστώς διασωλήνωσης; Έτσι και αλλιώς, γέροι ήταν, θα πέθαιναν. Τι μετά από δυο ή τρία χρόνια, τι τώρα. Γλιτώνει και ο ΕΦΚΑ τις συντάξεις τους.
Η πανδημία, ελπίζω, κάποια μέρα θα περάσει. Η κοινωνική διάβρωση που έχει αναγάγει, για ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας μας -και όχι μόνο- την επιδίωξη του μπάχαλου και του χαβαλέ σε υπέρτατο στόχο ζωής, το «να παρτάρω εγώ και δεν με νοιάζει πόσοι και ποιοι θα ψοφήσουνε», ως τρόπο σκέψης και δράσης, δεν βλέπω πως και από ποιους θα καταπολεμηθεί.
Διότι βεβαίως η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων δεν μπορεί να επαφίεται στην αστυνομία, στην καταστολή. Ειδικώς μετά από όσα παρακολουθήσαμε να διαδραματίζονται στην Νέα Σμύρνη. Και δεν αποτελεί έκπληξη η δήλωση του συνδικαλιστή των αστυνομικών κ. Μπαλάσκα ότι οι αστυνομικοί …φοβούνται να επιχειρήσουν απέναντι σε μια πολυάνθρωπη «ψυχαγωγική» συγκέντρωση νεαρών, όπου κάποιοι είναι «φτιαγμένοι», άλλοι από το οινόπνευμα και άλλοι από της «ουσίες» που καταναλώνουν, και «το τραβά όρεξη τους» ένα πεδίο σύγκρουσης με τους «μπάτσους». Ένα «μπάχαλο», ως ανώτερη εξέλιξη του «χαβαλέ».
Θέλει δουλειά, σε βάθος χρόνου, πρωτίστως στην εκπαίδευση. Αλλά απαιτεί και «σηματοδότηση» υπεύθυνης στάσης από την πολιτική ηγεσία. Πρωτίστως την κυβέρνηση. Οι υπουργοί της οποίας δεν επιτρέπεται να σπεύδουν να προδιαγράφουν, προς ικανοποίηση ισχυρών επιχειρηματικών πιέσεων (π.χ. πολυκαταστήματα), ή συντεχνιακών συμφερόντων, εξελίξεις και «ανοίγματα» για τα οποία το «πάνω χέρι» πρέπει να έχουν οι επιστήμονες. Αλλιώς αναμείνατε τέταρτο και φονικότερο κύμα.
