Παρακολουθώ τις δηλώσεις και την αρθογραφία που προκάλεσαν οι …υποσχέσεις του Δημήτρη Τζανακόπουλου, άλλοτε κυβερνητικού εκπροσώπου του τσιπρικού καθεστώτος, για το τι αναμένει το δυναμικό όσων εργάζονται στον ευρύτερο μηχανισμό του δημοσίου και δεν αντιλαμβάνομαι που οφείλεται η έκπληξη ορισμένων. Δεν είναι δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που μας υπόσχεται εκκαθαρίσεις δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων, αν τύχει να ξαναπάρει, το κόμμα τους, την εξουσία.
Το ζουμί της υπόθεσης βρίσκεται στην …μελαγχολία που είχε εκφράσει, ως σύζυγος του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, η κ. Περιστέρα, ή Μπέτυ, Μπαζιάνα. Η οποία, στην πρώτη επέτειο της «για πρώτη φορά Αριστεράς στην εξουσία» θρηνούσε για το γεγονός ότι πήραν την κυβέρνηση αλλά δεν είχαν εξασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο του κράτους. Διότι, κατά την αντίληψη της, που δεν είναι δα μόνο δική της, δεν αρκεί μια εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση του τόπου, όπως γίνεται σε όλες τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Απαιτείται αλλαγή του καθεστώτος.
Η μεν φωνή, η κρώζουσα τέτοιες καθεστωτικές αντιλήψεις, μπορεί να είναι μια φορά της Μπέτυς, άλλοτε του Πολάκη, άλλοτε να εκπορεύεται από την σταλινική γραφίδα του Καρτερού, στην «Αυγή» και άλλοτε από τον Τζανακόπουλο. Αλλά το πνεύμα είναι πάντοτε το ίδιο και έχει ως βασική πηγή τον ηγέτη όλων αυτών, τον Αλέξη Τσίπρα. Ο όποιος άλλωστε έσπευσε να συνταθεί πλήρως με τον Τζανακόπουλο παρέχοντας του πλήρη πολιτική κάλυψη, όταν ακούστηκαν, όχι μόνον από την κυβέρνηση, αλλά από πολλούς χώρους, φωνές διαμαρτυρίας.
Το παρήγορο για τον τόπο είναι ότι, με τέτοια που λένε, τα «γκεσέμια» του τσιπρισμού, διαμορφώνεται μια πραγματικότητα που καταγράφεται από όλες τις δημοσκοπήσεις. Πραγματικότητα κατά την οποία η κεντροδεξιά, που εκπροσωπείται από το κόμμα που κυβερνά, παραμένει ισχυρή, τόσον ώστε να μην απειλείται η εκλογική κυριαρχία της. Με βασικό χαρακτηριστικό το ότι τις όποιες απώλειες και διαρροές ψηφοφόρων της, που έχουν κουρασθεί από τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, δεν τις εισπράττει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και κανένα άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Απλώς αυξάνεται το πλήθος των «αναποφάσιστων».
Όταν και εάν καταφέρουν να λύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα και να αποκτήσουν περπατησιά ως αληθής «κεντροαριστερά», εκεί στο ΠΑΣΟΚ, τότε θα φανεί πόσο χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
