Διαβάζω ειδησεογραφικά κείμενα και αναλύσεις διεθνών και ημεδαπών μέσων ενημέρωσης για την …κρατική αεροπειρατεία επί του αεροσκάφους της Ryanair που έφυγε από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και κατευθυνόταν προς την πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το Βίλνιους. Και μου κάνει εντύπωση το αναπαραγόμενο, σχεδόν από όλους, στερεότυπο που χρησιμοποιείται, όταν αναφέρονται στον «κοινοβουλευτικό» τύραννο της Λευκορωσίας, τον Λουκασένκο: «Ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης».
Με συμπαθάτε, αλλά αυτός ο τύπος με το γελοίο κτένισμα, που μεταφέρει τρίχες από τα κατώτερα τμήματα του κρανίου του προς τα άνω, προσπαθώντας να κρύψει την καραφλή κορυφή του, δεν είναι ο τελευταίος, δεν είναι ο μόνος. Και είναι πράγματι πρόβλημα σοβαρότατο, της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας, της δημοσιογραφίας και του ευρωπαικου πολιτισμού, της κοινωνίας γενικώς, αν με ένα τέτοιο στερεότυπο «ξεμπερδεύει» με άλλους τυραννικούς δικτάτορες, χωρών που γειτνιάζουν με την Ένωση, και οι όποιοι είναι το ίδιο μασκαρεμένοι με κοινοβουλευτικό μανδύα, όπως και ο Λουκασένκο.
Άλλωστε η στρατιωτική ισχύς, χάρη στην οποία ο Λουκασένκο καταπατά τα δικαιώματα του λάου αυτής της πρώην σοβιετικής χώρας, καταπνίγοντας κάθε διαμαρτυρία και γεμίζοντας τις φύλακες με πολιτικούς κρατουμένους, εξασφαλίζεται από την στήριξη που του παρέχει ένας άλλος δικτάτορας με «κοινοβουλευτικό μανδύα», ο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας. Ο «αδελφοποιτός» ενός άλλου δικτάτορα, εδω δίπλα μας, του Ταγίπ ΄Έρντογαν που επιδίδεται σε συνεχή «νταηλίκια», όχι μόνον κατά της Κύπρου και της Ελλάδος, αλλά και κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικώς. Αλλά, δυστυχώς, μόνον ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Μάριο Ντράγκι, τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Να τον αποκαλέσει ευθέως «δικτάτορα».
Είναι λοιπόν μέγα πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποκτήσει κάποτε έναν κοινό κώδικα συνεννόησης και επικοινωνίας. Να μάθουν οι φορείς της να λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Τον δικτάτορα, δικτάτορα. Την στρατιωτική κατοχή σχεδόν του μισού εδάφους μιας χώρας-μέλους της Ένωσης, ως παράνομη κατοχή και την διχοτόμηση της πρωτεύουσας της, ως κακέκτυπο του αλήστου μνήμης τείχους του Βερολίνου. Και όχι μόνον να λένε τα πράγματα με το όνομα τους, αλλά και να τα αντιμετωπίζουν όπως πρέπει, όπως τους αξίζει.
Όταν η αλήθεια δεν διαπερνά καν το λεξιλόγιο σου, τότε η πράξεις σου, απέναντι της θα είναι μονίμως κολοβές και προσχηματικές.
