Ομολογώ ότι αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα. Μήπως πρέπει να στενοχωρηθώ; Μήπως να κλάψω; Μήπως να φορέσω και μαύρο περιβραχιόνιο; Και πολιτικώς τι πρέπει να πράξω; Μήπως να συνταχθώ με όσους ζητούν να παραιτηθούν, εδω και τώρα, και ο Μητσοτάκης και, πριν ακόμη από αυτόν, ο Χρυσοχοίδης; Τι κακό, οποία μεγάλη συμφορά είναι αυτή που μας βρήκε; Χάνονται το ένα μετά το άλλο «τα καλύτερα παιδιά» της «πιάτσας» και η κυβέρνηση «αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει την κοινωνία», όπως, ευστόχως επισημαίνουν και η «Αυγή» και η «Εφημερίδα των Συντακτών».
Δείτε τι κακό μας έτυχε. Μέσα σε ένα χρόνο, έχουμε δέκα έξη εκτελέσεις «τύπου μαφίας». Εκτέλεση 16 «συμβολαίων θανάτου». Με πληρωμένους δολοφόνους. Και με θύματα «γνωστούς στις αρχές» αστέρες του οργανωμένου εγκλήματος. Είτε της αλβανικής, είτε της γεωργιανής, είτε της «δίκης μας» μαφίας. Το οργανωμένο έγκλημα με τους δολοφόνους του, τους μπράβους, τους εκβιαστές, τους ναρκέμπορους, μοιάζει να λειτουργεί όπως ο μυθικός Κρόνος. Να τρώει, ένα προς ένα, τα …παιδιά του. Και εγώ πρέπει να στενοχωρηθώ που λιγοστεύουν αυτά τα «μπουμπούκια» του υποκόσμου. Και να τα βάλω με τον Μητσοτάκη και τον Χρυσοχοΐδη που «αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατευόσουν την κοινωνία».
Είναι ώρα να κάνω την αυτοκριτική μου. Συγγνώμη, σύντροφοι, παραδέχομαι ότι δεν είμαι πλέρια προοδευτικός όσο εσείς. Διότι, μετά από κάθε τέτοια «εκτέλεση», αντί να θλίβομαι, μια άγρια χαρά με καταλαμβάνει. «Ένα επικίνδυνο κάθαρμα λιγότερο» σκέπτομαι, ανεπιτρέπτως, το ομολογώ, για έναν δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό «παλιάς κοπής».
Η αποθέωση της «μανιπουλάτσιας», στα πλαίσια της «αγκιτάτσιας» που επιχειρούν κομματικοί «ινστρούχτορες», όζοντες κομμουνιστικής ναφθαλίνης: Όλα αυτά τα δεινά, οφείλονται στο ότι η κυβέρνηση «αποσύρει δυνάμεις από την ΕΛΑΣ, μειώνοντας την ασφάλεια των πολιτών, για να τις ρίξει στα πανεπιστήμια». Αυτά γράφουν, αυτά λένε, λες και απευθύνονται σε χαχόλους, που δεν γνωρίζουν ότι κανείς δεν αποσύρθηκε και ότι το νέο σώμα φύλαξης των Πανεπιστημίων, στελεχώνεται από νέους, με νέες προσλήψεις που προκηρύχθηκαν επισήμως. Και ύστερα «προβληματίζονται» γιατί δεν εισπράττουν την οποιαδήποτε φθορά του κυβερνώντος κόμματος.
Όταν οι μαφίες αλληλοσπαράσσονται και αλληλοεξοντώνονται, δεν απειλείται η κοινωνία. Όσο λιγότεροι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι, τόσο το καλύτερο. Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο ότι κυκλοφορούν ελεύθεροι, ως μη όφειλε. Χάρη σε νόμους που κάποιοι ψήφισαν. Ποιοι άραγε; Μήπως τους γνωρίζετε σύντροφοι;
