Αν τη δούμε κάπως ψυχραίμως, τώρα που πέρασαν οι πρώτες εντυπώσεις, αυτήν την υπόθεση με το “φιάσκο Αποστολάκη” πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχει και την θετική της πλευρά. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν παρά των αρχαίων ημών προγόνων “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Αλήθεια είναι. Διότι πράγματι προέκυψε ένα καθαρό πολιτικό όφελος με το πισωγύρισμα του ατρόμητου ναυάρχου, που σκιάχτηκε τον ίσκιο του και το έβαλε στα πόδια, όταν κυκλοφόρησε το “non paper” της Κουμουνδούρου που τον χαρακτήριζε “αποστάτη” και “εξαγορασμένο”, ίνα πληρωθεί ένα άλλο ρηθέν, το “Ζαχαριάδη ζεις, εσύ μας οδηγείς”.
Είναι πράγματι θετικό, τόσον ώστε πρέπει να το αναγνωρίσουμε ως προσφορά του κ. Αποστολάκη στον δημόσιο βίο της χώρας, το ότι οι πολίτες έχουν πλέον την χειροπιαστή, απτή και ξεκάθαρη αφορμή, να κατανοήσουν και να αποδεχθούν μιαν αλήθεια. Πως όταν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, το κόμμα του και τα φερέφωνα τους, βαρούν τα νταούλια της “συναίνεσης”, που δήθεν ειναι αναγκαία για να πάει μπροστά ο τόπος, δεν εννοούν τίποτε άλλο παρά μόνο ετούτο το απλό και σαφέστατο: Ότι οι “άλλοι”, εν προκειμένω η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρέπει να αποδέχονται την ”γραμμή” που χαράζουν εκείνοι. Είναι μια δική τους ερμηνεία του όρου “συναίνεση”. Όχι με την έννοια της αναζήτησης κοινού τόπου, ενός ελάχιστου κοινού παρανομαστή. Αλλά με την προσχώρηση των “άλλων” στις δικές τους αντιλήψεις και πρακτικές.
Να τελειώνουμε λοιπόν με το παραμύθι της ροζέ “συναίνεσης”. Και να πούμε ένα “ευχαριστώ” στον αυτοβυθισθέντα ναύαρχο. Του το χρωστάμε του ανθρώπου.
Αλλά το νόμισμα έχει μαι την άλλη όψη του. Κορώνα από τη μια, γράμματα από την άλλη. Συναίνεση από την μια, διχασμός από την άλλη. Οπότε, όσοι πολίτες κρίνουν τα πολιτικά δρώμενα αλλά και την κομματική φιλολογία ενός εκάστου, με ψύχραιμο μάτι και κοινό νου, ειναι εύκολο να αντιληφθούν πως αμφότερες οι όψεις του ίδιου νομίσματος ειναι εξίσου κίβδηλες. Όταν αποδεικνύεται, εμπράκτως, ως απολύτως ψεύτικη η επίκληση της “ενότητας” και της “συναίνεσης”, τότε αναδεικνύεται και το μέγεθος του ψεύδους και της υποκρισίας εκείνων που καταγγέλλουν τους άλλους για “διχασμό”, ενώ στην πράξη επιτίθεται ως …ταλιμπάν με χαρακτηρισμούς για “προδότες” και “ξεπουλημένους” εναντίον όποιου τολμήσει και μόνον να …ακουμπήσει την άλλη πλευρά.
Παραμύθια, τέλος, λοιπόν. Για να ζήσουμε πράγματι καλύτερα, χωρίς κίβδηλα νομίσματα.
