Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, ως μη κόσμια, η λέξη. Άλλα η μοναδική λέξη που εκφράζει επακριβώς αυτό που αισθάνομαι, απέναντι σε εκείνους που βεβήλωσαν τον ύστατο αποχαιρετισμό στον Μίκη Θεοδωράκη, με χυδαίες αποδοκιμασίες κατά της Πρόεδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού, ειναι αυτή: Σκατόψυχοι.
Είναι πράγματι σκατοψυχιά να προσέρχεσαι να τιμήσεις έναν νεκρό, και να φωνάζεις το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα». Δεν ενοχλεί τόσον ως ύβρη κατά ενός ζώντος πολιτικού. Κατά τούτο δεν επρόκειτο για κάτι πρωτοφανές. Οι πρωθυπουργοί, οι πολιτικοί , ειναι μαθημένοι, οφείλουν να ειναι απαθείς και ψύχραιμοι, απέναντι σε αποδοκιμασίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως το σύνθημα, που αναμόχλευε πάθη της δεκαετίας του ‘60, δεν ήταν ύβρη κατά ζώντος. Ήταν Ύβρις κατά του μεγάλου νεκρού, τον οποίο τάχα ήθελαν να τιμήσουν οι “οργισμένοι” ανιστόρητοι.
Το “Μητσοτάκη κάθαρμα” παρέπεμπε πρωτίστως στον πατέρα του πρωθυπουργού. Εκτοξεύθηκε συστηματικώς την περίοδο της “αποστασίας”. Κατά την οποία διαμορφώθηκε, ουχί βεβαίως αναιτίως, η ψυχοσύνθεση πολλών, οι οποίοι έκτοτε θεωρούσαν αδιανόητο και προκλητικό να έχει κανείς οποιαδήποτε σχέση και επαφή με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και ό,τι εκπροσωπούσε.
Μόνον που ο τιμώμενος νεκρός είχε κάνει την μεγάλη υπέρβαση από το πνεύμα του ‘65. Είχε γίνει όχι μόνο φίλος, αλλά ακόμη και υπουργός του Μητσοτάκη. Οπότε ήταν σαν να λέρωναν και το σκήνωμα που προσκυνούσαν. Βαναύσως ανιστόρητοι. Και προκλητικώς χυδαίοι. Που δεν γνωρίζουν ότι ο Μίκης ήταν έτοιμος να γίνει υπουργός και στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή.
Αντιγράφω μια παράγραφο από το βιβλίο μου “Ανατρέψατε Μητσοτάκη”, αναφερόμενη σε συνέντευξη που μου έδωσε ο “ψηλός” τον Οκτώβριο του 1974, και την οποία βεβαίως ουδέποτε διέψευσε ο Μίκης:
«Πώς και δεν πήγατε κι εσείς με τον Καραμανλή, αφού τα είχατε βρει μαζί του στο Παρίσι;»
«Ο Καραμανλής ήθελε πολύ να μπούμε στην κυβέρνηση και εγώ και ο Μίκης (Θεοδωράκης). Αλλά συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις. Και μέσα από το κόμμα του κι από τον Μαύρο και τους δικούς του. Αλλά στο τέλος θα του περάσει του Καραμανλή και θα μπούμε στην κυβέρνηση κι εγώ κι ο Μίκης».
Τελικά ο Μίκης δεν είχε υπομονή και δεν μπήκε.
Αυτά για όσους αγνοούν την ιστορία, είτε την ξαναγράφουν, την παραχαράζουν, την βάζουν στα μέτρα της προκρούστειας μετριότητας και της κομματικής τους σκοπιμότητας.
