Αποστολή στο Στρασβούργο: Σωκράτης Μουτίδης
Η πέμπτη κατά σειρά συνάντησή μας στο στούντιο 1 στο Στρασβούργο ήταν με τον ευρωβουλευτή Στέλιο Κυμπουρόπουλο. Ο κ. Κυμπουρόπουλος το 1999 έγινε ο πρώτος αριστούχος μαθητής με αναπηρία παρελαύνοντας σημαιοφόρος με το αμαξίδιό του κι έκτοτε δεν σταμάτησε να κυνηγάει τους στόχους τους και να ταξιδεύει.
Από τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας του η εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και η συν-ίδρυση του i-Living του πρώτου ελληνικού οργανισμού ανεξάρτητης διαβίωσης.
Με τον κ. Κυμπουρόπουλο η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τα δικαιώματα, το τι κάνει η Ευρώπη γι’ αυτά, αλλά και τον προσωπικό βοηθό που πρόσφατα πέρασε με νόμο στην Ελλάδα.
Η Ευρώπη κοιτάει μπροστά;
Η Ευρώπη κοίταζε πάντα μπροστά και είχε το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Ό,τι έκανε το έκανε για να εξασφαλίσει το καλύτερο. Ό,τι κάνει, όπως λειτουργεί, όπως ορίζει το δίκαιό της, βασίζεται σ’ ένα πλαίσιο δικαιωμάτων, εντάσσοντας μέσα σ’ αυτό την τεχνολογία, την πράσινη ανάπτυξη, ενώ ένα από τα βασικά θέματα στα οποία προσπαθεί, είναι να φτιάξει καλές ποιοτικές θέσεις εργασίας εντός της Ε.Ε.
Την ώρα που μιλάμε ακριβώς από πάνω μας είναι σε εξέλιξη η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Κράτος Δικαίου στην Πολωνία.
Έχουμε τον πρωθυπουργό της Πολωνίας που προσπαθεί να υπερασπιστεί ότι τα κάνει όλα καλά. Πρέπει να πούμε ότι κανένα κράτος μέλος της Ε.Ε. δεν θέλει να φύγει κάποιο άλλο. Δεν θέλουμε να φύγει κανένας από την οικογένεια. Είναι, όμως, απαραίτητο να καταλάβουμε ότι
από τη μια κάποιοι λαοί διαφέρουν και από την άλλη αυτοί οι λαοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι ανήκουν σε μια οικογένεια. Όμως, όποιος κι να είναι στην οικογένεια αυτή, πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες και να κατανοεί ότι δεν μπορεί να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει να σέβεται την αρχή για την οποία φτιάχτηκε η Ε.Ε.
Έχετε δώσει στη ζωή σας πολλούς αγώνες για τα δικαιώματα και ειδικά των ανθρώπων με αναπηρία.
Είμαι ένας άνθρωπος που έχω μάθει να αγωνίζομαι για τα δικαιώματα. Δεν είναι μόνο για εκείνα των ΑμεΑ, αλλά για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους ταιριάζουν οι δομές που έχει φτιάξει η κοινωνία. Αυτό προσπαθώ να αλλάξω. Να έχουμε κοινωνίες, στις οποίες να μπορούν να συμμετέχουν όλοι. Να μπορώ να εργάζομαι, να πηγαίνω στο σχολείο, να έχω οικογένεια, να ταξιδεύω. Όλα αυτά τα πράγματα για ανθρώπους πριν από μένα δεν ήταν αυτονόητα.
Είστε αισιόδοξος ότι γίνονται βήματα;
Όποιος πει ότι είμαστε στάσιμοι θα είναι υποκριτής. Δεν έχουν γίνει όσα θέλαμε, αλλά έχουν γίνει πολλά. Φτιάξαμε τη νέα στρατηγική για την αναπηρία, ασχολήθηκα με θέματα αστεγίας. Είναι πολλά αυτά που γίνονται.
Δεν είναι εκνευριστικό, όμως, να μιλάμε ακόμα για θέματα προσπελασιμότητας;
Όλα αυτά αντιμετωπίζονται με το μαζί, με την έννοια του inclusion για την οποία η ελληνική απόδοση δεν καταφέρνει να δώσει το νόημα. Δεν είναι άλλο εγώ και άλλο εσύ. Είμαστε μαζί. Να κατακτήσουμε την έννοια του inclusion, δηλαδή όπου πας εσύ να μπορώ να πάω κι εγώ. Κι αυτό έχει μέσα του όλες τις διαστάσεις, του φύλο, της φυλής, της αναπηρίας κλπ. Επιτέλους, φτάσαμε στο 2021 και είναι μεγάλο κατόρθωμα που θεσπίστηκε ο θεσμός του προσωπικού βοηθού, του ανθρώπου που φροντίζει για τις ανάγκες του ανθρώπου με αναπηρία. Προσπαθούμε εδώ και 15 χρόνια μέσω του i living να το κάνουμε πραγματικότητα και ήρθε η κυβέρνηση να το κάνει πράξη με νόμο και είναι ένας από τους καλύτερους νόμους.
Μήπως η κατάσταση είναι πιο δύσκολη στην Ελλάδα απ’ ότι σε άλλες χώρες, πχ. Βρετανία ή Ολλανδία;
Επειδή έχω την τεράστια χαρά να ταξιδεύω ακόμα περισσότερο τώρα που είμαι ευρωβουλευτής, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει πουθενά το άριστα. Υπάρχουν πολλές ελλείψεις στην Ελλάδα. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη αλήθεια και λέγεται στερεότυπα. Το θέμα δεν είναι ότι φοβόμαστε το σκαλοπάτι, αλλά το πως θα μας δει ο άλλος να ανεβαίνουμε το σκαλοπάτι. Αυτό μας κάνει να πάμε και πίσω. Σε αυτές τις κοινωνίες που αναφέρετε, οι άνθρωποι είπαν θέλω και το διεκδίκησαν. Το πρώτο βήμα για να φέρουμε περισσότερους ανάπηρους το δρόμο, είναι να βγουν περισσότεροι ανάπηροι στους δρόμους και να το διεκδικήσουν.
Να πω τέλος ότι εκτός από τις ορατές αναπηρίες, υπάρχουν και οι αόρατες. Μιλάω για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ψυχικά νοσήματα που δυσκολεύονται. Κι αυτοί είναι άνθρωποι τις κοινωνίας μας και δεν πρέπει να τους στιγματίζουμε. Να μην ντρεπόμαστε για αυτούς αλλά να μην ντρέπονται κι εκείνοι για τον εαυτό τους. Θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε την αναπηρία ως κομμάτι της κοινωνίας.
Ακούστε τη συνέντευξη του Στέλιου Κυμπουρόπουλου στα podcasts του «Χρόνου»
και στο κανάλι μας “Εφημερίδα Χρόνος» σε Spotify, Google Podcasts, Stitcher και σε άλλους players.
