Πέρασε, ξημερώνοντας πρωτοχρονιά, μια νύχτα μαρτυρική .Υπέστη, η 24χρονη κοπέλα στην Θεσσαλονίκη από άνανδρους άνδρες έναν βιασμό. Έναν εξευτελισμό σώματος και ψυχής. Και τώρα έχει μπροστά της έναν Γολγοθά. Διότι πρέπει να αντέξει, να υποστεί νέους εξευτελισμούς, από τους ισχυρισμούς των οικονομικώς ισχυρών βιαστών της, γόνων “καλών οικογενειών” και των ακριβοπληρωμένων δικηγόρων που θα επιστρατεύσουν. Με την υπερασπιστική γραμμή να κινείται περί τον, πάγιο σε τέτοιες περιπτώσεις, ισχυρισμό ότι τάχα “όλα συνέβησαν με την συναίνεση της”
Το έχω ξαναγράψει. Η χυδαιότερη και βαρβαρότερη άνανδρη απρέπεια, που επιστρατεύουν συνήθως οι βιαστές και η υπεράσπιση τους, εναντίον των γυναικών που πέφτουν θύματα βιασμού, είναι το γνώριμο εύρημα ότι «τα ήθελε», ότι «κουνούσε την ουρά της». Είτε το ακόμη ανταξιότερο του, υποτιθέμενου, «ανδρισμού» τους, ότι «δεν ήταν και καμιά παρθένα». Είναι μια άθλια πρακτική την οποία ζούμε συχνά στα δικαστήρια. Παραπέμπει τη µνήµη µας στις πιο άθλιες δικανικές μεθοδεύσεις εναντίον γυναικών που έχουν υποστεί βιασµό. Όταν η υπεράσπιση του βιαστή επιχειρεί να εμφανίσει το θύμα ότι …ευθύνεται για την πρόκληση του βιαστή.
Έτσι επιβάλλεται ο νόμος της σιωπής. Υπό τον φόβο του διασυρμού, της διαπόμπευσης. Ιδίως όταν αυτά εκτυλίσσονται σε κλειστές κοινωνίες. Όπου τα θύματα, βιασμού η αποπλάνησης, μπορεί να μην είναι μόνον θηλυκού, αλλά και αρσενικού γένους.
Μου ζήτησαν να πω δυο λόγια, κατά την πανηγυρική παράσταση της θεατρικής απόδοσης του βιβλίου μου “Γυναικείες Ιστορίες”. Και είπα τούτο το απλό: Θαρρώ πως χειρότερο από την γυναικοκτονία, η οποία ειναι ιδιαιτέρως επίκαιρη στις μέρες μας, ειναι μια άλλη κατάσταση που θα την περιέγραφα με τον όρο “γυναικοτυραννία”. Η τυραννία, η βια, οι εξευτελισμοί της κάθε μέρας. Τα όσα υφίσταται μια γυναίκα, ως μητέρα, θυγατέρα, σύζυγος, ερωμένη, αδελφή, πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα. Είτε, ενίοτε, με ανοικτές πόρτες και παράθυρα αλλ’ εσκεμμένως θεόκλειστα μάτια, αυτιά και στόματα του περιγύρου. Που ανοίγουν μόνον όταν πια φθάσουμε στο επίπεδο της “γυναικοκτονίας”.
Ας σταθούμε μαχητικώς στο πλευρό, όχι μόνο της συγκεκριμένης 24χρονης, αλλά κάθε θύματος γυναικοτυραννίας. Βαζοντας στη θέση του την δική μας μάνα, θυγατέρα, αδελφή. Κανένα θύμα τέτοιας βίας δεν πρέπει να αισθάνεται ότι έχει να παλέψει, μόνο του, απέναντι σε άγρια θηρία και οικονομικώς ισχυρούς για το δίκιο του.
