Σήμερα, όντας από το πρωί σε νοσοκομείο, συνοδεύοντας οικείο πρόσωπο, δεν πρόλαβα να γράψω. Οπότε επιτρέψτε μου να δώσω την στήλη στην μεγάλη Αλκυόνη Παπαδάκη και στην κριτική της για τις «Γυναικείες Ιστορίες» μου:
Το βιβλίο αυτό, κρίνοντάς το, αυστηρώς αντικειμενικά, νομίζω ότι είναι ένα στολίδι της λογοτεχνίας. Είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει μια διαφορά, από τις συνηθισμένες αυτοβιογραφίες… Ξεχνάς εντελώς ότι πρόκειται για τον ίδιο, γιατί σε συνεπαίρνουν, σε ταξιδεύουν, σε προβληματίζουν, σε μαθαίνουν οι άλλοι ήρωες, που έχουν τον πρώτο λόγο.
Ο Γιώργης είναι ένας φωτογράφος της ανθρώπινης ψυχής με ένα ιδιαίτερο και μοναδικό ταλέντο. Και βέβαια αυτό οφείλεται γιατί ο άνθρωπος αυτός έχει πλανηθεί, έχει ψάξει, έχει πονέσει, έχει πληγωθεί, έχει ρίξει τις ζεϊμπεκιές του, μαζί με τους λύκους και τα φίδια, στα στενά κι αφύλακτα μονοπάτια της ζωής. Δεν γράφει καθισμένος πίσω από μια τζαμαρία. Είναι χωμένος στον αγώνα από μικρό παιδί, έμαθε να ξεχωρίζει τις κακοτοπιές, να πέφτει και να σηκώνεται, αγναντεύοντας πάντα το τοπίο που ονειρευόταν.
Η γραφή του Γιώργη δεν ανήκει στο είδος της λογοτεχνίας με τις υπερβολές, τους συμβολισμούς, στις παρομοιώσεις και στις μεταφορές. Χτυπά κατευθείαν στο στόχο. Βλέπει τον χαρακτήρα του ήρωά του και τον φωτογραφίζει. Έτσι ακριβώς όπως είναι. Γυμνό. Χωρίς πέπλα και στολίδια. Δεν γράφει. Χαράσσει. Αν ήταν ζωγράφος θα έκανε κυρίως χαρακτική. Απομονώνει την ουσία. Και την ανασύρει. Την πλάνη. Το μεγαλείο. Την πίκρα. Την υποκρισία. Το «τάχα μου». Το «για κοιτάξτε». Το «να ποιος είμαι ρε». Το να ποιος θάθελα να είμαι.
Ξέρει πάρα πολύ καλά, έχει κάνει φοβερές σπουδές πάνω στις συμπεριφορές, στη σκέψη των απλών λαϊκών ανθρώπων. Δεν μιλάει σαν θεατής. Ούτε σαν τουρίστας. Δεν είναι στην πρώτη θέση του τρένου. Κάθεται στο τελευταίο βαγόνι και κάνει τσιγαράκι με τους συνεπιβάτες του. Γι’ αυτό η γραφή του γίνεται τόσο δική μας. Είναι η αλήθεια που κι αν δεν την έχεις γνωρίσει, τη μαθαίνεις από πρώτο χέρι.
Τα κείμενα του Γιώργη έχουν ένα άρωμα τρυφερότητας, ποίησης και ανθρωπιάς. Όπως ακριβώς είναι και ο χαρακτήρας του.
Και κάτι άλλο επίσης που χαρακτηρίζει την καλή λογοτεχνία, που είναι πολύ δύσκολο, θέλει πολύ ταλέντο, είναι η οικονομία του λόγου…. Σ’ αυτό το βιβλίο, δεν υπάρχει ούτε μια στίξη περιττή.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
