Όπως γράφαμε και χθες, από τις κρίσεις παίρνουμε μαθήματα. Το σημαντικότερο προέρχεται από την επιχειρησιακή διαχείρισή τους, ενώ ένα άλλο μάθημα έρχεται από την καλή ή κακή επικοινωνιακή διαχείρισή τους. Εδώ θα ασχοληθούμε με τη δεύτερη.
H επικοινωνιακή διαχείριση μιας κρίσης δεν είναι μόνο θέμα εικόνας, λόγου και συνέπειας μεταξύ αυτών. Δεν είναι δηλαδή επιφανειακή, αλλά κυρίως ουσιαστική. Αφορά στην προετοιμασία και στο συντονισμό όλων αυτών που καλούνται να ενημερώσουν, να εξηγήσουν, να αξιολογήσουν και στο τέλος (αν χρειάζεται) να αναλάβουν ευθύνες για όσα έχουν ή δεν έχουν κάνει.
Αυτό συνεπάγεται αντίληψη και αναγνώριση του κινδύνου και προετοιμασία σοβαρή, ώστε όταν το κακό έρθει (γιατί κάποια στιγμή έρχεται), να είναι σε θέση οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα να αντιδράσουν ουσιαστικά και να μην συρθούν πίσω από τις εξελίξεις.
Επομένως, ένα σύγχρονο επιτελικό κράτος που θέλει να έχει τον έλεγχο των καταστάσεων και να μην πνίγεται σε… μερικά εκατοστά χιονιού, έχει μπροστά του (και) ένα σχέδιο αντιμετώπισης που αφορά στην επικοινωνία με τους πολίτες και οφείλει να χαρακτηρίζεται από ενσυναίσθηση και κατανόηση των πραγματικών συνθηκών.
Διαφορετικά αναγκάζεται να κινηθεί στη γνωστή λογική του αντιπερισπασμού (βλ. διχίλιαρα) και μετάθεσης ευθυνών (για όλα φταίει η Αττική Οδός).
