Υπάρχουν μελέτες και μελέτες, αλλά και φάμπρικα μελετών με συμπράττοντα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Η υπόθεση του νερού του Ελλησπόντου ανέδειξε ξεκάθαρα το πρόβλημα. Δύο μελέτες, που πληρώθηκαν από δύο διαφορετικούς φορείς (η μελέτη του ΑΠΘ από τη ΔΕΥΑΚ και του ΕΜΠ από τη ΔΕΗ) έβγαλαν δύο διαφορετικά πορίσματα.
Προφανώς και δεν είναι επιλήψιμο να υπάρχουν διαφορετικές επιστημονικές μεθοδολογίες. Στην ακαδημαϊκή κοινότητα αυτό είναι αποδεκτό, αλλά και επιθυμητό. Είναι προβληματικό, όμως, για θέματα που είναι τόσο σοβαρά και αφορούν στη δημόσια υγεία να μην υιοθετείται για τη διερεύνησή τους η πλέον αξιόπιστη μεθοδολογία. Με απλά λόγια ίδια κριτήρια (μεταβλητές), προκειμένου να συναχθούν συμπεράσματα για τις σχέσεις αιτιώδους συνάφειας.
Στην περίπτωση του νερού του Ελλησπόντου, είχαμε δύο διαφορετικές μελέτες/προσεγγίσεις, με βάση τις οποίες έπρεπε να αποφασίσει το δικαστήριο. Η μια που «αθωώνει» την τέφρα και η άλλη που την «ενοχοποιεί». Επειδή, όμως, μιλάμε για επιστήμη, όπου ένα κι ένα κάνουν δύο, ή το ένα θα πρέπει να ισχύει ή το άλλο. Επομένως, κάποια από τις δύο μελέτες καταλήγει εκεί που θέλουν οι σπόνσορές της να καταλήξει.
Εμείς δεν ξέρουμε ποια είναι αυτή κι επειδή το δικαστήριο έκρινε και αποφάσισε, θα σταματήσουμε εδώ. Δεν μπορούμε, όμως, να το προσπεράσουμε, χωρίς να σκεφτούμε τι συνέπειες έχει όλο αυτό για το δημόσιο συμφέρον.
