Το φετινό χειμώνα είδαμε αρκετές άσπρες μέρες. Βαρυχειμωνιά ακόμη, παρ’ ότι ημερολογιακά βρισκόμαστε στην Άνοιξη. Όσο κι αν μας ταλαιπωρεί το χιόνι στις μετακινήσεις μας, είναι όμορφο. Αυτή η ταλαιπωρία ίσως είναι η λιγότερο ανώδυνη φέτος, μπροστά στα σοβαρά προβλήματα διαβίωσης που αντιμετωπίζει η μέση οικογένεια.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι το να έχεις ζέστη και ρεύμα στο σπίτι σου σήμερα θα ήταν πολυτέλεια. Όπως πολυτέλεια είναι το να έχεις σπίτι και αυτοκίνητο δικό σου, πολυτέλεια είναι να έχεις την υγεία σου και το ψυγείο σου γεμάτο.
Φταίνε οι κυβερνήσεις. Όχι μόνο αυτές όμως. Φταίνε κι οι υπόλοιποι που ανέχονται και δεν αντιδρούν. Χειρότεροι από τους εκάστοτε ανίκανους ηγέτες είναι οι παθητικοί δέκτες των αποφάσεων. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν αντιστέκεται, παρά μόνο αρκείται στο πληκτρολόγιό του και περιμένει την ώρα των εκλογών. Μέχρι τότε δεν κινείται φύλλο. Φιλολογίες, φωτογραφίες στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα πολυτελή γραφεία των υπουργείων, τοποθετήσεις, δηλώσεις συμπαράστασης στον ανθρώπινο πόνο και μετά τριήμερο στην Αράχωβα για χαλάρωση.
Κάθε αντίδραση θεωρείται γκρίνια , έχει πολιτικό κόστος και σε κάνει δακτυλοδεικτούμενο, ως αντιδραστικό στοιχείο της κοινωνίας. Ποιας κοινωνίας όμως; Αυτής που τραγουδά για ναρκωτικά, πόρνες, όπλα και βία, αυτής που το νταηλίκι θεωρείται μόδα, αυτής που θέλει τη γυναίκα αψεγάδιαστη barbie, αυτής που θέλει τον άντρα αδίστακτο κυνηγό σάρκας, αυτής που ενισχύει την ημιμάθεια και την αμάθεια, αυτής που η ανθρωπιά θεωρείται αδυναμία και το φιλότιμο σε σκοτώνει, αυτής που καταπίνει αμάσητη κάθε πληροφορία που πετιέται και επιδίδεται στο τρολάρισμα των πάντων γιατί το γέλιο λένε δίνει ζωή; Η ζωή όμως θέλει αξιοπρέπεια, κι αυτή κινδυνεύει από τη δίνη της σύγχρονης εποχής.
Στην προσπάθειά μας να γίνουμε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα καταντήσαμε μία φθηνή απομίμηση ενός κράτους που ασχολείται με πολιτικά χρώματα και ελπίζει σε επιδόματα για να ζήσει.
Προς το παρόν ας αρκεστούμε στις άσπρες μέρες του καιρού, γιατί η υπόλοιπη μαυρίλα που μας περιβάλλει δύσκολα θα φύγει αν δεν αλλάξει ο τρόπος σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων.
