Πάει πολύς καιρός τώρα που είναι δήθεν “προχώ” να κάνει κάποιος χιούμορ με θέματα υγείας, εμφάνισης κλπ., ως τρόπο για να ξορκίσει το κακό. Και προφανώς δεν πρόκειται για χιούμορ, αλλά για ανοησία που σε ακραίες περιπτώσεις οδηγεί σε θλιβερές στιγμές, όπως το σκηνικό που εκτυλίχθηκε στη βραδιά των Όσκαρ. Άλλο αυτοσαρκασμός, να λέω δηλαδή εγώ για τον εαυτό μου ό,τι θέλω και να αστειεύομαι ακόμα και με την ασθένειά μου και άλλο να έρχεται κάποιος “εξυπνάκιας” και να κάνει χιούμορ με αυτό. Περιττό, βέβαια, να πούμε ότι η κίνηση του Γουίλ Σμιθ να χειροδικήσει είναι καταδικαστέα για πολλούς λόγους.
Πάμε τώρα στα δικά μας. Εξανίστανται από χθες όλοι για το Σεφερλή. Για έναν τύπο που έκανε τη χυδαιότητα επάγγελμα, πασπαλισμένη με φθήνια και μπόλικα στερεότυπα. Είχα γράψει και παλαιότερα για την περίπτωσή του, όταν έκαναν ουρές τα πλήθη έξω από την αίθουσα για να τον δουν. Ποιοι; Αυτοί που σε εξαιρετικές παραγωγές, δεν εμφανίζονταν και παρίσταναν τάχα ότι δεν το πληροφορήθηκαν.
Κάποιοι εξέθρεψαν φαινόμενα Σεφερλήδων και τα στήριξαν με τον οβολό τους, χρόνια τώρα. Ας μην διαμαρτυρόμαστε, λοιπόν, κι ας δούμε επιτέλους τι καταναλώνουμε.
 |
|
