Η αντιμετώπιση των προσφύγων έχει τρεις διαστάσεις, την προσωπική, τη συλλογική και την κρατική. Στις δύο πρώτες είναι ολοφάνερο ότι επικρατεί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Πολίτες και σύλλογοι βρέθηκαν από το πρώτο λεπτό κοντά στους πρόσφυγες, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Αδιαφορώ πλήρως για τις ελάχιστες -νομίζω- φωνές που παραληρηματικά χτυπούν με θόρυβο το πληκτρολόγιο τους, πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι.
Σε ότι αφορά στην τρίτη διάσταση, όμως, την κρατική δηλαδή, εκεί Houston we’ ve got a problem. Απο τη μια πλευρά είναι περισσότερο απο εμφανές ότι το κράτος μας δεν έχει ούτε τους πόρους, ούτε τις δυνάμεις, αλλά στην τελική ούτε και του αναλογεί το τεράστιο φορτίο μιας παγκόσμιας κρίσης και απο την άλλη είναι προφανές ότι αν δεν αποφασίσουν επιτέλους οι ευρωπαίοι εταίροι μας να λύσουν το πρόβλημα μαζί, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο hot spot.
Ως πολίτες, βέβαια, για την κεντρική πολιτική δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Για τα μεγάλα της καθημερινότητας, όμως, που μπορούμε, ας κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας με οικονομία δυνάμεων, ωστόσο, γιατί αυτή είναι μόνο η αρχή. Με ρούχα, τρόφιμα, φιλοξενία ή δημιουργική απασχόληση, ας είμαστε εκεί. Στο κάτω όλα τα μεγάλα στον πατριωτισμό μας ακουμπάνε.
Όλη η χώρα ένα hot spot
Μοιραστείτε την είδηση
