Κάθε φορά που ξεκινάει ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως αυτό της Πανεπιστημιούπολης, εκτός απο το να πανηγυρίζουμε γιατί θα πέσουν χρήματα στη φάση της κατασκευής και κάτι θα κινηθεί, θα πρέπει να σκεφτόμαστε ταυτόχρονα πως θα κάνουμε το έργο να πιάσει τόπο. Να αξίζει τα χρήματα που θα δοθούν.
Ένα κτίριο είναι ένα κέλυφος. Το τι θα κυοφορήσει θα εξαρτηθεί απο το τις ενέργειες που θα γίνουν απο τώρα κιόλας.
Έχουμε τρία χρόνια μπροστά μας ως τοπική κοινωνία για να το σκεφτούμε. Έχουμε σχετικά λίγο καιρό για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν στην Πανεπιστημιούπολη να εξελιχθεί σε όλα αυτά που ευχόμαστε.
Δεν φτάνουν, όμως, μόνο οι ευχές και τα συγχαρητήρια. Ο δρόμος που διανύθηκε μέχρι τώρα ήταν το εύκολο σχετικά κομμάτι, κι ας είχε αρκετά εμπόδια.
Το δύσκολο είνα απο ‘δω και πέρα και κυρίως όταν το Πανεπιστήμιο θα πάρει τα κλειδιά στο χέρι και τότε θα πρέπει να δώσει στις άδειες αίθουσες ζωή.
Έχουμε, δυστυχώς, πολλά παραδείγματα κτιρίων που δεν πέτυχαν το στόχο τους. Πληθαίνουν οι περιπτώσεις που οι προσδοκίες παραμένουν ευσεβείς πόθοι και δεν μετεξελίσσονται σε κάτι ουσιαστικό που θα προσθέσει σε αυτό τον τόπο.
Τρία χρόνια και πενήντα σχεδόν εκατομμύρια είναι οι δύο παράγοντες της εξίσωσης που θα πρέπει να ισούται στο τέλος με ένα Πανεπιστήμιο γεμάτο φοιτητές και υψηλού επιπέδου επιστημονικό έργο.
Ιωάννα
