Αποκλειστική συνέντευξη του ηθοποιού και καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης στο «Χ»
Με αφορμή την ξεκαρδιστική «vintage» και δροσερή κωμωδία «μαλλιά κουβάρια», που θα ανέβει αύριο στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Κοζάνης, ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Νίκος Ορφανός, μίλησε στον «Χ» για την παράσταση, το θέατρο και τον ρόλο του.
Ο κ. Ορφανός εξηγεί πως το έργο του Νικόλαου Λάσκαρη, το οποίο έχει γραφτεί στο τέλος του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1899 θα ανέβει με μια μικρή μεταφορά στο 1910 περίπου, που είναι ουσιαστικά το τέλος της εποχής «Belle Époque». Μιας ήρεμης σχετικά εποχής, λίγο πριν την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων και θα μας ταξιδέψει στην αστική Αθήνα του τότε, μια Αθήνα των 167.000 κατοίκων, όπου οι άνθρωποι «διψούσαν» για μια χαρούμενη και γλυκιά ζωή. «Έχει μια ελαφριά καθαρεύουσα και είναι μια εξαιρετικά καλογραμμένη φάρσα, επηρεασμένη από τα γαλλικά μπουλβάρ της τότε εποχής. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Λάσκαρη κι ένα έργο το οποίο παίζεται κατά καιρούς. Εμείς το κρατήσαμε ακριβώς στην αισθητική της εποχής στα σκηνικά και τα κοστούμια, γιατί θέλαμε ως μια συνειδητή επιλογή, ένα έργο που δε θα θυμίζει απολύτως σε τίποτα όλα αυτά που βλέπουμε και διαδραματίζονται γύρω μας». Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης συνέχισε λέγοντας πως η επιλογή δεν ήταν μια παράσταση, η οποία θα θίγει κακώς κείμενα, αλλά μια όμορφη κωμωδία με επιμονή στην αισθητική και στη λεπτομέρεια. «Μας ενδιαφέρει να προκαλέσουμε το γέλιο και να περάσει καλά ο κόσμος. Θα δει ένα έργο που δεν ανεβαίνει συχνά και θα μεταφερθεί σε μια μοναδική και μαγική εποχή, η οποία ήταν η καλύτερη εποχή της Αθήνας, γεμάτη νοσταλγία, ρομαντισμό, αθωότητα, σεβασμό, αστική ευγένεια και κώδικα που μας έχει λείψει», σημείωσε.
Ο κ. Ορφανός χαρακτηρίζει τον Λάσκαρη ως «πρωτεργάτη» του ελληνικού θεάτρου, καθώς ήταν από τους πρώτους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς που ασχολήθηκε συστηματικά με αυτό, ενώ είχε διατελέσει πρόεδρος της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων και διευθυντής του Βασιλικού θεάτρου. Όσον αφορά στο «ταξίδι» και τη μεταφορά των θεατών στη συγκεκριμένη εποχή, το χαρακτηρίζει ως κάτι δύσκολο, καθώς έπρεπε να βρουν και να σταθούν στον τρόπο συμπεριφοράς της τότε εποχής, αλλά και στον κώδικα των ηθοποιών του τότε. «Οι ηθοποιοί τότε έπαιζαν αλλιώς, όχι όπως τη σημερινή εποχή. Εδώ δεν μπορείς να αλλάξεις και να αποδομήσεις τίποτα. Πρέπει να ακολουθήσεις το κείμενο, τη ροή της ιστορίας γραμμικά και να χειριστείς αυτή την πάρα πολύ δύσκολη γλώσσα, επειδή δεν τη μιλάμε πλέον» ανέφερε ο κ. Ορφανός.
Το έργο υπόσχεται να προσφέρει στους θεατές όμορφες στιγμές και γέλιο και να τους ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή, μέσα από μια παράσταση υψηλής αισθητικής μ’ έναν εξαιρετικό θίασο. «Μπορώ να υπερηφανευτώ για το ότι έχουμε έναν από τους καλύτερους θιάσους του φετινού καλοκαιριού. Υπηρετούν όλοι τους ρόλους τους με τρομερή συνέπεια και οι θεατές θα απολαύσουν έναν εξαιρετικά δεμένο και κεφάτο θίασο» είπε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης.
Η δική του αγαπημένη παράσταση θα ήταν μια παράσταση σαν αυτή που παίζει. Μια παράσταση που δεν θέλει να αποδείξει ντε και καλά κάτι συγκεκριμένο, αλλά που στέκεται με σεβασμό στον θεατή και τον λαμβάνει υπόψιν του, όταν αυτός επιλέγει να περάσει ένα βράδυ μαζί του. «Εμείς δημιουργήσαμε μια παράσταση για θεατές όλων των ηλικιών για να θυμηθούν μια ιστορική εποχή της ελληνικής πρωτεύουσας και της Ελλάδας».
Ο ίδιος δεν ξεχωρίζει τις δουλειές του ανάμεσα στη μεγάλη οθόνη και το θεατρικό σανίδι, καθώς όλα είναι μέσα στο πλαίσιο του επαγγέλματος του. «Η κάθε δουλειά έχει τη μοναδικότητα της», τονίζει. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται κυρίως στο θέατρο γιατί δεν τον ικανοποιούν τα τηλεοπτικά σενάρια. Ενώ το μυστικό για μια επιτυχημένη κωμωδία είναι το να γελούν και οι συντελεστές μαζί της. «Εμείς γελάσαμε πάρα πολύ και μας ενέπνευσε να ενσωματώσουμε δικά μας αστεία και το δικό μας χιούμορ».
Ο ρόλος του
Ο ρόλος που υποδύεται είναι αυτός του Κώστα Κουντουπή, ενός τίμιου νεοέλληνα, που σέβεται τη γυναίκα του, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει όρθια την οικογένεια του, μέσα σε έναν, ενίοτε παραλογισμό. Η γυναίκα του παίρνει το πάνω χέρι και δημιουργούνται ευτράπελα και κωμικές καταστάσεις. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος φεύγει στη Λάρισα για μια παραστρατιωτική μυστική επιχείρηση, λέγοντας στη ζηλόφθονη γυναίκα του μια παράλογη ιστορία την οποία επινόησε. Μια μάντισσα, η οποία διαβάζει τις τρίχες, του πρόσταξε να πάει για ιαματικά λουτρά στην Αιδηψό, λόγω των ξαφνικών ρευματισμών που τον έπιασαν. Ο ίδιος καταλήγει στη Λάρισα και στέλνει στην Αιδηψό έναν συνονόματο φίλο του, ο οποίος συναντάει εκεί τη γυναίκα ενός παλιού του φίλου και ξεκινούν οι παρεξηγήσεις. «Είναι μια σουρεαλιστική συνθήκη, όπως λίγο πολύ σε όλες τις φάρσες και γίνονται όλοι μαλλιά κουβάρια, μέχρι που στο τέλος, εμφανίζεται η πέτρα του σκανδάλου και κάποιος βρίσκει την άκρη της κλωστής για να την τραβήξει και να ξεμπλεχτούν».
Ο ίδιος έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το ρόλο του, όπως είναι η συνέπεια, η εργατικότητα, η τιμιότητα κ.α., αλλά όπως τονίζει ο κ. Ορφανός, το πιο γοητευτικό στην υποκριτική είναι το να παίζει κάποιος κόντρα ρόλους, που δεν έχουν καμία σχέση με τους χαρακτήρες τους. «Όλοι ζούμε συμβατικές ζωές. Επί σκηνής ξεφεύγουμε. Αυτό μας ιντριγκάρει, το να κάνουμε τις υπερβολές που δεν μπορούμε να κάνουμε στην καθημερινότητα μας και να εξερευνήσουμε τα ανθρώπινα όρια, μαζί με τους θεατές και να δούμε μέχρι που επιτρέπεται και αντέχει να φτάσει ένας άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει ακραίες καταστάσεις και συνθήκες».
Η προσωπική του ζωή
Ο ίδιος δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά απολαμβάνει τη συντροφιά ενός βιβλίου, όταν μπορεί να ξεκλέψει λίγο χρόνο από την καθημερινότητα του και να ακούσει τη μουσική του. Είναι πατέρας ενός παιδιού και σύζυγος. Του αρέσουν τα ταξίδια με αεροπλάνο και τρένο, όπου μπορεί παράλληλα να διαβάζει τα βιβλία του. Δεν κάνει μακροχρόνια σχέδια, καθώς όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «όταν κάποιος κάνει μακροχρόνια σχέδια, ο Θεός γελάει», και στα άμεσα σχέδια του είναι να πάει καλά η παράσταση και στη συνέχεια να ξεκουραστεί παρέα με την οικογένεια του και τα βιβλία του.
«Μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, αλλά δεν πρέπει να χάνουμε τον προσανατολισμό μας, να έχουμε μια φιλοσοφία απέναντι στα πράγματα και τη ζωή και να κάνουμε συνειδητές επιλογές και έτσι αν χάσουμε τον προσανατολισμό μας, θα μπορέσουμε εύκολα να τον ξαναβρούμε. Να γνωρίζουμε γιατί ζούμε, γιατί κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε, γιατί έχουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και όχι απλώς να αφεθούμε στο πιο βολικό ή την πρώτη επιλογή από ανασφάλεια, φόβο ή οτιδήποτε άλλο».
Όσο αναφορά τη ζήλεια ο ίδιος δε δηλώνει ζηλιάρης, εκτός αν του δοθεί δικαίωμα. Αναφέρει πως έχουμε συνυφασμένη τη ζήλεια με τις γυναίκες, αλλά πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. «Οι άντρες μπλέκουν τη ζήλια με τον εγωισμό και με ένα κακώς εννοούμενο αντριλίκι και ξεφεύγουν πιο εύκολα από τα όρια» σημειώνει. Ενώ στη συνέχεια αναφέρει πως όταν η συζυγική ζήλεια αποδίδεται στη γυναίκα και μεταφέρεται σε κάποιο σενάριο είναι πιο «ανώδυνη» και κατά κανόνα έχουμε την κωμωδία, ενώ αντιθέτως όταν η ζήλεια αποδίδεται στον άντρα, συνήθως φτάνει στο έγκλημα, δίνοντας το παράδειγμα του «Οθέλλο».
Για το τι μέλλει γενέσθαι επαγγελματικά και προσωπικά, θα φανεί στο μέλλον, σημείωσε κλείνοντας.
Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.gr
