Υπάρχουν και κάποια αγωνίσματα χωρίς μετάλλια. Εκείνα που εκτελούνται με ακρίβεια και καθημερινά απο ανθρώπους της διπλανής και της παραδιπλανής πόρτας. Απο εθελοντές πυροσβέστες που δίνουν καθημερινά τη μάχη με τη φωτιά για να σώσουν ξένες περιουσίες, από γιατρούς που τιμούν τον όρκο τους, απο εκατοντάδες γονείς παιδιών με αναπηρία που δίνουν καθημερινά τη μάχη με χαμόγελο, απο αυτούς που ο καθένας μας ξέρει στο δικό του περιβάλλον.
Όλοι αυτοί δεν θα δουν το πρόσωπό τους στην τηλεόραση. Δεν θα καμαρώσουν το όνομά τους γραμμένο στην εφημερίδα. Δεν θα πάρουν χρυσό μετάλλιο. Δεν το περιμένουν άλλωστε.
Αυτό που θα τους ικανοποιήσει και θα τους δώσει κίνητρο για να προχωρήσουν παρακάτω είναι το χαμόγελο και η καλή κουβέντα της αναγνώρισης των προσπαθειών που καταβάλλουν.
Για να κάνουν αυτό που κάνουν, άλλωστε, μάλλον δεν ενδιαφέρονται για την εφήμερη δημοσιότητα, αλλά για την παντοτινή ικανοποίηση που τους χαρίζει ο σκοπός που υπηρετούν.
Δίπλα στους χρυσούς ολυμπιονίκες μας, λοιπόν, ας βάλουμε και τους καθημερινούς αθλητές σε αγωνίσματα χωρίς μετάλλια, αυτούς που δεν ανακηρύσσονται τσάροι και βασιλιάδες, αλλά είναι πραγματικοί ήρωες για τις ζωές πολλών ανθρώπων. Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους, αυτό, όμως, δε μειώνει σε τίποτα τη σημασία του αγώνα τους.
