Τη συζήτηση σχεδόν λαθράκουσα με λίγη διαμεσολάβηση, οπότε και μεταφέρω όπως θυμάμαι. Υποψήφιος που μόλις έχει περάσει στις εξετάσεις, φτάνει στο φροντιστήριο και λέει στον καθηγητή του “κύριε τι κάνει αυτό το τμήμα στο οποίο πέρασα; Είναι καλό;”. Ο καθηγητής του απαντά “Που πέρασες παιδί μου;” (Στο σημείο αυτό κάποιος θα περίμενε να ακούσει απο το νέο φοιτητή την απάντηση “Χαρτοκοπτικής και Οριγκάμι” ή “Ανθοδετικής και Ροζ Μπουκέτων”). Κι όμως η απάντηση είναι “στους πολιτικούς μηχανικούς”.
Ο καθηγητής δεν έμεινε κάγκελο. Απάντησε πολύ σοβαρά τι κάνει ο πολιτικός μηχανικός και ποια είναι τα επαγγελματικά του δικαίωματα.
Απο την πλευρά μου αναρωτήθηκα, γιατί αυτό το παιδί δεν ήξερε που πέρασε και γιατί επέλεξε μια σχολή της οποίας το αντικείμενο αγνοεί παντελώς. Δεν παρακολούθησε κάποιο μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού, δεν συμβουλεύθηκε κάποιους ανθρώπους του περιβάλλοντός του κατά τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού; Εν πάση περιπτώσει το συμπλήρωσε “στα κουτουρού”;
Κανείς απο όλους εμάς που βρεθήκαμε την πρώτη μέρα σε μια σχολή, δεν ξέραμε ούτε τι θα κάνουμε ακριβώς, ούτε που θα μας βγάλει όλο αυτό. Όμως, μια ιδέα όλο και είχαμε, έστω κι αν φάνηκε στη συνέχεια να απέχει πολύ απο την πραγματικότητα. Η συμπλήρωση του μηχανογραφικού μοιάζει ολοένα και περισσότερο με συμπλήρωση δελτίου τυχερού παιχνιδιού.
