Έκανε την εμφάνισή του και πάλι το ευαισθησιόμετρο. Ξέρετε, αυτό που μετράει το βαθμό της ευαισθησίας του καθενός μας απέναντι στα συλλογικά ζητήματα. Και ακολούθησαν τα γνωστά ερωτήματα “που ήσουν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ”, “που ήσουν όταν έκλεισε η Πειραϊκή Πατραϊκή”, “που θα είσαι όταν θα κλείσει το Μέγκα”;
Χαρακτηριστικό αυτής της εντελώς αποπροσανατολιστικής και ανώφελης συζήτησης, οι πάσης φύσεως γελοίοι συμψηφισμοί που αδικούν εντελώς το ίδιο το θέμα, αλλά φευ είναι πολύ ωραίο επικοινωνιακό εργαλείο.
Τα παραπάνω γράφονται με αφορμή την ερώτηση της δημοσιογράφου του ALPHA στον πρωθυπουργό για τις τηλεοπτικές άδειες που έκανε την Κυριακή το γύρο των μέσων. Μια ερώτηση που προσωπικά δεν βρήκα καλή, καθώς η δημοσιογράφος χρησιμοποίησε την ιδιότητά της για να πει τον προσωπικό της καημό. Επίσης, όπως κάποτε συνήθιζαν να μας διδάσκουν στις σχολές δημοσιογραφίας, στην καταγραφή των γεγονότων δε χωράει πολύ μελό. Επομένως, δεν βρίσκω ηρωϊκή την ερώτηση, στη λογική που λέει ότι όποιος εργαζόμενος υπό προθεσμία και να βρισκόταν μπροστά στον πρωθυπουργό τα ίδια θα έλεγε.
Η ερώτηση, βέβαια, έκανε τη δουλειά της, καθώς ο πρωθυπουργός έχασε την ψυχραιμία του και δεν ήξερε τι να απαντήσει. Το κυριότερο, όμως, μας χάρισε την ωραιότατη ατάκα “το τζάμπα πέθανε”, απενοχοποιώντας πλήρως τις αυτορρυθμιστικές τάσεις της αγοράς. Και εις άλλα με υγεία, λοιπόν και περισσότερη ευαισθησία εκεί που πρέπει.
