Λέγεται πως όταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή. Τι ανοίγει αλήθεια σε μια χώρα όπου μέσα σε ελάχιστα χρόνια έχουν κλείσει τα τρία σημαντικότερα βιβλιοπωλεία της;
Πάει ο Κάουφμαν στη Σταδίου. Πάει το υπεραιωνόβιο βιβλιοπωλείο της «Εστίας» στη Σόλωνος. Πάει, τώρα, και το τελευταίο βιβλιοπωλείο του επίσης υπεραιωνόβιου «Ελευθερουδάκη» στην Πανεπιστημίου. Άρα, γιατί να κλαίω για το βιβλιοπωλείο του άτυχου Παναγιώτη, στη γειτονιά μου, που δεν βρέθηκε κανείς να το συνεχίσει, μετά τον τόσο αιφνίδιο θάνατο του, και ακολούθησε και αυτό την μοίρα τόσων άλλων μικρομάγαζων της περιοχής, δηλαδή έγινε ένα ακόμη «καφέ-μπαρ»;
Περιδιαβαίνω τους δυο πεζόδρομους της γειτονιάς και αναθυμούμαι πόσες επιχειρήσεις, που εξυπηρετούσαν την περιοχή, έχουν κλείσει. Δεκάδες. Τα περισσότερα μαγαζιά βεβαίως παραμένουν ανενοικίαστα, παραδομένα στην εγκατάλειψη και την μανία όλων εκείνων που κολλάνε τις …επαναστατικές η και εμπορικές αφίσες τους και αναγράφουν τα ανάλογα συνθήματα τους. Μόνο στους δυο πεζόδρομους ανθούν οι καφετέριες και τα λοιπά καταστήματα «υγειονομικού ενδιαφέροντος».
Τώρα, ετούτο το «ανθούν», μην το παίρνετε και τόσο τοις μετρητοίς. Διότι στο ίδιο ακίνητο, μέσα στα έξη τελευταία χρόνια, μπορείτε να δείτε να …παρελαύνουν τρεις και τέσσερις διαφορετικές επιχειρήσεις του είδους. Κλείνει η μια, την διαδέχεται άλλη ομοειδής. Άλλη πιο επικεντρωμένη στον καφέ, άλλη στα ποτά.
Καγχάζω καθώς σκέπτομαι πως κάτι τέτοια στοιχεία για «νέες επιχειρήσεις», καταγράφουν οι επίσημες στατιστικές και βαυκαλίζονται οι πολίτικοι μας ηγέτες πως τάχα «έρχεται η ανάπτυξη».
Όταν κλείνουν τρία από τα ιστορικότερα βιβλιοπωλεία, μόνον οι πολιτικάντηδες μπορούν να ικανοποιούνται επειδή ανοίγουν κάποια ακόμη φραπεδάδικα, η «ορθάδικα», μερικά από τα όποια σερβίρουν σε νέα παιδιά, τόσο άθλιες «μπόμπες», σαν εκείνες που επέφεραν την τύφλωση σε νεαρή βρετανίδα στο Λαγανά Ζακύνθου. Που δεν είναι βεβαίως ο μόνος τόπος, εν Ελλάδι, ένθα ανθεί η νοθεία των οινοπνευματωδών.
Είναι κρίμα. Αλλά δυστυχώς το κακό με τα ιστορικά βιβλιοπωλεία τρίτωσε. Τώρα έχουν εισβάλει και στον χώρο του βιβλίου πονηρά και αγρίως διαπλεκόμενα κεφάλαια, που καθοδηγούν αναλόγως και την «πνευματική τροφή μας».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
