Κυκλοφόρησε η φήμη ότι εμείς οι Κοζανίτες δε βάζουμε μόνο σκυλιά στην πρέσα, αλλά βοηθάμε και τους πρόσφυγες όταν χρειαστεί. Η φήμη, όπως πάντα, ταξίδεψε γρήγορα, αποκτώντας διαστάσεις αστικού μύθου. Τι γίνεται στην Κοζάνη που δε γίνεται αλλού; Τι κάνουν οι Κοζανίτες που δεν κάνουν οι Ευρωπαίοι;
Ωραίοι οι μύθοι και οι εικόνες που φτιάχνουν καλές ιστορίες, αλλά τώρα ας κατέβουμε από το νοητό καλάμι κι ας δούμε τι πραγματικά κάνουμε και τι θα κάνουμε από ‘δω και πέρα. Βασικά, τι μπορούμε να κάνουμε από ‘δω και πέρα. Γιατί πέρα από το να συσκεπτόμαστε και να προσπαθούμε να δούμε ποιος καρπώνεται και ρευστοποιεί τελικά το συμβολικό κεφάλαιο της φιλοξενίας, είναι απαραίτητο να γίνουμε πιο πρακτικοί.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει να εντοπιστούν οι χώροι, οι ανάγκες, τα κόστη φιλοξενίας, οι διαθέσιμες δυνάμεις σε ένα είδος πρωτοκόλλου, όπως προβλέπεται από τη διαχείριση κρίσεων και το οποίο θα τηρείται και δεν θα αμφισβητείται. Ένα τέτοιο πρωτόκολλο, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, υποστηρίζεται όχι μόνο από την αυτοδιοίκηση, αλλά και –κυρίως- από τις επιχειρησιακές δυνάμεις και θα πρέπει να συντονιστεί κεντρικά από ότι θεωρείται αυτή τη στιγμή κρατικός μηχανισμός.
Κακά τα ψέματα ο καθένας ασκεί πίεση και κάνει ότι νομίζει. Με τους νησιώτες να βρίσκονται στη χειρότερη θέση και τους υπόλοιπους να ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες και πρωτόγνωρες καταστάσεις, πέσαμε από τα 10.000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο και κατεβαίνουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και πολύ φοβάμαι ότι η προσευχή μόνη δε φτάνει.
Κάντο όπως νομίζεις
Μοιραστείτε την είδηση
