Και οι λέξεις υφίστανται κακοποίηση και μάλιστα μεγάλη. Ξεχείλωμα, αοριστία, υποσχέσεις. Πόσα και πόσα δεν χωρούν σε μερικές μόνο λέξεις;
Της μόδας, λοιπόν, τον τελευταίο καιρό είναι το αφήγημα. Ποιο είναι το αφήγημα σου, αποτελεί μια ερώτηση που τίθεται όταν θέλουμε να μάθουμε τις σκέψεις κάποιου. Πριν λίγο καιρό ήταν το διακύβευμα -ή αλλιώς και διακήδευμα sic (!)- που έδειχνε συνομιλητή μέσα στα πράγματα, ενώ και οι stakeholders (εμπλεκόμενα μέρη ελληνιστί) είναι μια αρκετά μοδάτη έκφραση.
Θα μου πείτε και οι λέξεις έχουν τη μόδα τους και θα συμφωνήσουμε απολύτως. Το θέμα μας, όμως, εδώ δεν είναι η μόδα, αλλά η συνέπεια στο περιεχόμενο και ως ένα βαθμό η ακριβολογία. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να κάνουμε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο, βαφτίζοντας το “πενήντα αποχρώσεις του γκρι”, ούτε να αοριστολογούμε, όταν πρέπει εντελώς να ακριβολογούμε, θαρρείς και γράφουμε για ποιητική συλλογή που δεν πρόκειται να εκδοθεί.
Γιατί μπορεί το “τα λέμε”, όταν δεν πρόκειται να τα πούμε, στον ερωτευμένο που μάταια αναζητά ένα ίχνος ελπίδας, να είναι μια συχνή οδός διαφυγής και μάλιστα χωρίς τύψεις. (λέγε με και στρίβειν δια του αρραβώνος), δεν μπορεί, όμως, επ’ ουδενί να αποτελεί τρόπο άσκησης εξουσίας.
