Είναι προφανές ότι δεν ζούμε στην ίδια χώρα. Ότι δεν βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα. Σε άλλη χώρα ζουν οι προπαγανδιστές των κυβερνητικών επιτυχιών. Διο και είναι τελείως ασύμβατες οι διαπιστώσεις μας. Τους ακούω και μου έρχεται στο νου ο τίτλος από την εκπομπή της συναδέλφου Νίνας Γουδέλη, στην χρυσή εποχή της ραδιοφωνικής άνοιξης, εκείνη την Άνοιξη του 1987: «Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;»
Κατά τους κυβερνητικούς προπαγανδιστές –που ως κλασικοί προπαγανδιστές έχουν απόλυτη ανάγκη να ελέγξουν πλήρως το τοπίο της ενημέρωσης, ιδίως το ηλεκτρονικό, όπερ και προσπαθούν φιλοτίμως- έχουμε πια μπει σε …τροχιά ανάπτυξης. Τόσον επιτυχημένη, ώστε κατά τον ίδιο τον πρωθυπουργό η Ελλάδα είναι έτοιμη να δοκιμάσει την τύχη της βγαίνοντας …οσονούπω στις αγορές.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Πέρα από τα πολιτικάντικα φληναφήματα, την πραγματικότητα την περιγράφουν αξιοπίστως οι αριθμοί. Όπως λοιπόν προκύπτει από τους αριθμούς του Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΓΕΜΗ), το διάστημα Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2016, ως προς το πόσες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και πόσες νέες άνοιξαν, ήταν συγκριτικά κατά πολύ χειρότερο από τα αντίστοιχο διάστημα του 2015, παρά το γεγονός ότι τότε είχαμε να κάνουμε και με την επιβολή των ελέγχων κεφαλαίου.
Τα στοιχεία είναι, δυστυχώς ξεκάθαρα. Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν στο πρώτο εννεάμηνο του 2016 είναι κατά τρεις χιλιάδες περισσότερες από εκείνες που άνοιξαν. (21.654 εγγραφές – 24.330 διαγραφές). Και επειδή στους πολιτευτές αρέσουν οι στατιστικές και τα παιγνίδια με τα ποσοστά, να το πούμε και έτσι: Τα λουκέτα που μπήκαν σε επιχειρήσεις το πρώτο εννεάμηνο του έτους, ήταν κατά 33,35% περισσότερα από την αντίστοιχη περίοδο του 2015. (Σε απόλυτους αριθμούς, έχουμε τώρα να κλάψουμε για 24.330 κλειστές επιχειρήσεις, έναντι 18.245 την ίδια περίοδο το 2015. Και βεβαίως για τους αντίστοιχους αριθμούς νέων ανέργων).
Εκτός αν φάμε ένα ακόμη παραμύθι. Ότι αυτοί που κλείνουν είναι οι …κακοί καπιταλίστες ενώ όσοι ανοίγουν είναι η Ελπίδα της οικονομίας, της ανάπτυξης και ό,τι άλλο μας λείπει.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
