Συνέντευξη στον Σωκράτη Μουτίδη
Η 25η Οκτωβρίου είναι η ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού, του πιο συχνά εμφανιζόμενου τύπου καρκίνου στις γυναίκες. Πόσες φορές έχουμε ακούσει για τον καρκίνο του μαστού και δράσεις ευαισθητοποίησης; Φτάνουν για να μας κινητοποιήσουν;
Σήμερα συζητάμε με τη Αναστασία Μarshall, μια νέα και δυναμική γυναίκα, που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού το 2019 και η οποία μας λέει ότι αν ίσως είχε κάνει τον έλεγχο νωρίτερα, τα πράγματα να μην εξελίσσονταν τόσο «σκληροπυρηνικά».
Το χιούμορ και το χαμόγελο είναι στοιχεία που την χαρακτηρίζουν και που ισχυροποιήθηκαν μετά τον καρκίνο. Θέλει πλέον μόνο να ρουφήξει τη ζωή.
Αναστασία, πόσα χρόνια είσαι στην Κοζάνη;
Βρίσκομαι στην Κοζάνη από το 1997. Βρέθηκα από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας κατευθείαν στην Κοζάνη. Ήρθα από μια χώρα διαφορετική, μια πόλη πολυπολιτισμική με διαφορετικές συνθήκες, υποδομές, από ένα κολλέγιο που κάναμε αθλήματα και άλλα στο 2ο δημοτικό Κοζάνης. Ήταν, όμως, ωραία εκείνη η περίοδος. Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα. Μετά συνέχισα στο 6ο Γυμνάσιο, στο 3ο Ενιαίο Λύκειο και τελείωσα τουριστικές επιστήμες που μου έδωσα πολλά εφόδια. Συνέχισα να δουλεύω σεζόν στη Σαντορίνη, γνωρίζοντας πολύ κόσμο από διαφορετικές χώρες και διαφορετικές ταχύτητες.
Η απόφαση να μείνεις στην Κοζάνη ήταν συνειδητή;
Όχι. Προέκυψε όταν το 2019 διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού πάνω που είχα κανονίσει να φύγω σεζόν. Αναγκαστικά έπρεπε να μείνω πίσω.
Πώς ξεκίνησε η ιστορία με τον καρκίνο;
Γενικά είχα περίεργους μαστούς, χωρίς καμία κληρονομικότητα, που τους έλεγχα κάθε χρόνο και κάποια στιγμή που το αμέλησα και με απορρόφησε η ρουτίνα της καθημερινότητας δεν πήγα. Ήταν κάτι που αν είχα πάει νωρίτερα, ίσως να μην εξελισσόταν σε κάτι τόσο δύσκολο. Όλα ξεκίνησαν από ένα εξόγκωμα που το έβλεπα και όταν πήγα μου είπαν ότι πρέπει να το ελέγξουμε περαιτέρω.
Μετά τη διάγνωση ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Αυτό σήμαινε ότι κάθε 20 μέρες, ήμουν στο Θεαγένειο. Όσο περνάει ο καιρός και πας καλά, ο χρόνος στο νοσοκομείο όλο και μειώνεται. Τώρα είμαστε στη φάση του εννιάμηνου για τις «βαριές» εξετάσεις και προσπαθώ να πηγαίνω ανά τρεις μήνες και να συναντώ τη γιατρό μου.
Ποιο ρόλο παίζει ο γιατρός και το νοσοκομείο;
Είμαι ασθενής δημοσίου νοσοκομείου, του Θεαγένειου, ενός παρεξηγημένου νοσοκομείου. Η πρώτη μέρα που θα βρεθείς εκεί, δεν είναι η καλύτερη, είναι η πιο δύσκολη, καθώς συνειδητοποιείς τι θα συμβεί, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις ότι θα έρθει και η μέρα που θα επιστρέψεις σε αυτό που ήσουν. Το Θεαγένειο είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη και είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε ένα τέτοιο νοσοκομείο στη χώρα μας και είναι και δωρεάν, γιατί στους καιρούς που βρισκόμαστε μετράει πάρα πολύ. Έχει τρομερούς επιστήμονες. Στην αρχή ήμουν διστακτική, αλλά η Θάλεια Λάλα, η δική μου γιατρός, εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι πολύ καλή και είναι 24 ώρες το 24ωρο στη διάθεσή μου. Αλλά και το προσωπικό του νοσοκομείου είναι πολύ καλό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια νοσοκόμα που μια μέρα που έκανα χημειοθεραπεία και έτυχε να έχω τόση ένταση και στρες, ήρθε μέσα και άρχισε να μου τραγουδάει.
Από τη στιγμή που γίνεται η διάγνωση μέχρι τη στιγμή που θα μάθεις τι πρέπει να κάνεις το συναίσθημα σε καταβάλει;
Μέχρι να μάθω τι μου συμβαίνει ήταν η αναμονή που με τσάκιζε. Είναι σα να είσαι σε roller coaster και δεν μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου. Με είχαν προϊδεάσει, βέβαια και το δούλευα πολύ στο μυαλό μου. Μέχρι που όταν το έμαθα και ηρέμησα, γιατί ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω. Το αντιμετώπισε και η οικογένειά μου με πολύ ωραίο τρόπο, δεν τσίριζε η μαμά μου «τι μας βρήκε». Το αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί ως οικογένεια.
Μίλησα αμέσως με τη Φανή Δινοπούλου, που ήταν το πρώτο άτομο που σκέφτηκα ότι θα με βοηθήσει και θα με κατευθύνει. Το πρώτο πράγμα που με συμβούλεψε είναι να πάω να κουρευτώ, για να συνηθίσω στη νέα εικόνα του εαυτού μου και να μην πάθω σοκ. Μου μίλησε, επίσης, για τα δικαιώματά μου και μου έδωσε πολύ χρήσιμες συμβουλές. Ειδικά το θέμα των δικαιωμάτων είναι πολύ σημαντικό, γιατί υπάρχουν πολλοί που νοσούν και δεν ξέρω καθόλου τα δικαιώματά τους.
Και μετά;
Μόλις τελείωσαν οι χημειοθεραπείες, κάναμε μαστεκτομή. Συμπτωματικά η δική μου ήταν την Τσικνοπέμπτη και είχαμε πει μέχρι και τον παππού το Ραγκαβέλα (γέλια). Ήταν συγκινητική η στιγμή που είδα τη χειρουργό μου, μια αυστηρή και λιγομίλητη γυναίκα, πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει «έλα τώρα πάμε να σε κάνουμε καλά».
Πώς εξελίχθηκε η ζωή σου;
Ήμουν τυχερή και άτυχη. Τυχερή γιατί ο καρκίνος ήρθε πριν τον κορωνοϊό και είχα τη μαμά μου δίπλα μου στο δωμάτιο. Με το που χειρουργήθηκα ξεκίνησε ο κορωνοϊός. Ζήσαμε πολύ σκληροπυρηνική καραντίνα και μετά ξαναβγήκα στην αγορά εργασίας. Αν δεν έχεις επαφή με ανθρώπους που νοσούν έχεις την αίσθηση ότι ο άνθρωπος που έχει καρκίνο είναι σε ένα κρεβάτι όλη μέρα ταλαιπωρημένος. Υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Εγώ το πρωί έκανα χημειοθεραπεία και το βράδυ έβγαινα με τις φίλες μου.
Ένα άλλο θέμα έχει να κάνει με τον κύκλο των ανθρώπων δίπλα σου. Εξαρτάται πως το αντιμετωπίζουν.
Δεν έβαλα ποτέ περούκα, δεν έβαλα ποτέ μαντήλι. Θυμάμαι ότι είχα μιλήσει σε μια εκδήλωση σε παιδάκια του σχολείου και ένα που με ήξερε και από πιο παλιά όταν είχα μακριά μαλλιά με ρώτησε «κυρία γιατί δεν έχετε μακριά μαλλιά όπως σας θυμόμαστε;» και του απάντησα γατί είμαι λίγο άρρωστη και πρέπει να πέσουν τα μαλλιά μου και να βγουν καινούργια και τότε θα γίνω καλά. Τότε ένας άλλο παιδάκι του λέει «βασικά καρκίνο έχει, αλλά δεν το λέει για να μην μας στεναχωρήσει».
Χρειάστηκες ψυχολογική υποστήριξη;
Έκανα και πριν ψυχοθεραπεία, αλλά μετά τον καρκίνο έκανα συνεδρίες τακτικές. Όχι γιατί συνέβη σε μένα, αλλά για να μπορώ να διαχειριστώ την απώλεια από φίλες που έκανα εκεί και ήταν πάνω κάτω στην ηλικία μου. Ήταν και εξακολουθεί να είναι το μόνο που δεν μπορώ έως τώρα να δεχτώ.
Έχεις να μοιραστείς κάποιες σκέψεις ή συμβουλές;
Πρώτα απ’ όλα έρχεται η πρόληψη. Αν, όμως, έρθει να το πάρουμε όσο πιο χαλαρά γίνεται. Η περίοδος από τη βιοψία μέχρι να μάθω τι ακριβώς έχω, ήταν για μένα η χειρότερη. Ήταν ένα διάστημα που το πέρασα με κλάματα, ενώ θα μπορούσα να αποχαιρετίσω τον παλιό μου εαυτό και την παλιά μου ζωή με χάρη. Να μην ακούμε κανέναν γύρω μας. Μόνο το σώμα και το γιατρό μας. Οι περισσότεροι θα πάρουν τηλέφωνο από κουτσομπολιό, ή έχουν άποψη για όλα. Επίσης, ακόμα και το πιο γελοίο που πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι, το λέμε στη γιατρό μας.
Νιώθεις ότι αυτή είναι μια άλλη ζωή;
Κατ’ αρχάς περνάς δια πυρός και σιδήρου. Καταλαβαίνεις τι έχει αξία στη ζωή σου. Πόσο χαζό είναι να ασχολείσαι με ασήμαντα πράγματα. Αυτά λύνονται. Δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε ενέργεια σε πράγματα που δεν χρειάζεται. Αναθεωρείς και εκτιμάς απλά πράγματα, όπως μια βόλτα, ένα καλό φαγητό, βλέπεις ποιοι είναι πραγματικά στη ζωή σου και συνειδητοποιείς πόσο γερές φιλίες έχεις.
Δεν κάνουμε σχέδια. Βδομάδα με τη βδομάδα. Να το γλεντάμε όσο μπορούμε και να είμαστε ο εαυτός μας. Στο τέλος της ημέρας και καλά να μην πάει, να το κάνω εγώ κουμάντο όχι αυτό εμένα.
Ακούστε εδώ το Podcast:
Σωκράτης Μουτίδης – www.xronos-kozanis.gr
