Γάζα, αυτό « τ΄αλωνάκι» που τραβάει και θολώνει τα μάτια του κόσμου, για τη φρίκη ποικίλων πολέμων που ζει.
Γάζα, αυτή « η ολόμαυρη ράχη», αυτό το μέγα ερείπιο που μαυρίζει την καρδιά των εχεφρόνων, αλλά πρασινίζει από τα λίγα χορτάρια της ντόπιας αντίστασης, της παγκόσμιας διαμαρτυρίας .
Γάζα, η σημερινή Γκουέρνικα, 1937, όπου οϊμέ 10.000 νεκροί ποτίζουν τη λευτεριά από τον ισραηλινό φασισμό και χιλιάδες τραυματίες ορθώνονται στις ελλείψεις, για να ζήσουν.
Γάζα, όπου οι επιζήσαντες μικροί και μεγάλοι ολοφύρονται για τους νεκρούς, με τις αρχέγονες κινήσεις της ολοκληρωτικής απόγνωσης, χτυπώντας το στήθος (κοπετός), σφίγγοντας το κεφάλι, τραβώντας τα μαλλιά κι αξιώνουν γοερά την παύση της αιματοχυσίας.
Γάζα, όπου η ισοπέδωσή της συνιστά «τοπίο κάλλους», για τους αξιωματούχους του Ισραήλ, στην προώθηση του εποικισμού, καθιστώντας μας, έτσι, όλους Γαζινούς , όλους Παλαιστίνιους.
Γάζα, γεμάτη «τρομοκράτες» σαν το Θ. Κολοκοτρώνη, σαν τον Αλβανό Σκεντέρμπεη, σαν τον Βούλγαρο Χρήστο Μπότεφ, στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες από τον τουρκικό ζυγό. Σαν τους πρωταγωνιστές του Μετώπου Ανεξαρτησίας της Αλγερίας, σαν τους καπετάνιους, Χείμαρρο (Γ. Γκανάτσιο) και Πετρόμπεη (Αλ. Σακαλή) στον αντιφασιστικό αγώνα την περίοδο της Κατοχής, σαν τον Ντούτσκε στην εξέγερση του γαλλικού Μάη του 68, σαν…
Γάζα που διαρρηγνύεις την ησυχία μας και πυροδοτείς στην Ελλάδα και τον κόσμο αμέτρητες πορείες άμεσης ειρήνευσης, συχνά ενάντιες στη στάση δειλών ηγεσιών. Που πυροδοτείς συναυλίες ειρήνης, συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας, ψηφίσματα αλληλεγγύης, όχι μόνο για να σταματήσει ο πόλεμος, να διασωθεί ό,τι είναι δυνατόν, αλλά για να έχετε τη γη δική σας γεμάτη λιόδενδρα, πορτοκάλια και παιδικές φωνές…
Τάσα Σιόμου
