Θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τότε που ο συνδικαλισμός βρισκόταν στα φόρτε του, οι δάσκαλοί μας, νέας κοπής συνδικαλιστές, κάθε τρεις και λίγο άφηναν την τάξη, για να υπηρετήσουν το κλαδικό συμφέρον.
Το ίδιο συνέβαινε κι αλλού. Στις δημόσιες επιχειρήσεις, στους δήμους και πάει λέγοντας. Ο τύπος του συνδικαλιστή που τα «έλεγε καλά» με όλους και είχε μετατρέψει το γραφειάκι του -όταν δεν έλειπε στας Αθήνας- σε τόπο διαφωτισμού, δεν έλειπε απο πουθενά στο δημόσιο τομέα. Κόκκινο πανί για τους περισσότερους η λέξη αξιολόγηση.
Μέχρι που φτάσαμε στο 2011 και μαζί με τη χώρα, άρχισε να αργοπεθαίνει και ο συνδικαλισμός. Ακριβώς, γιατί είχε τόσα χρόνια ταυτιστεί με όλο αυτό το σύστημα που μας έφερε ως εδώ και απέτυχε να μιλήσει όταν έπρεπε για πράγματα που έπρεπε.
Ώσπου χθες-προχθές καμαρώσαμε τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας σε συνάντηση με τον πρωθυπουργό, αντί να έχουν το ρόλο του προστάτη της τυφλής δικαιοσύνης, να κάνουν τους συνδικαλιστές του κλάδου τους και να ζητούν φυσικά και πάλι να εξαιρεθούν απο μελλοντικές περικοπές και μειώσεις μισθών.
Και πήραμε για τα καλά το μήνυμα ότι μερικά πράγματα σε αυτή τη χώρα δεν θα αλλάξουν ποτέ.
Ιωάννα
