Aφιερωμένο στον Διομήδη Κομνηνό, τον πρώτο νεκρό του Πολυτεχνείου
Στον ουρανό τρέχει ο λογισμός μου
Ο εαυτός μου βρίσκεται στην άβυσσο του διαστήματος
Η ψυχή μου αρμενίζει στο χαοτικό σύμπαν
Και εκεί συναντά…
Συναντά τη ψυχή του Διομήδη
Κρύβεται σε ένα άστρο
Ακτινοβολεί θάρρος
Αχ πόσο γαλήνιο είναι το θέαμα!
Τα μάτια μου δακρύζουν
Οι φωτεινές ακτίνες τόλμης διαχέονται απ’ άκρη σ’ άκρη
Αγκαλιάζουν σφιχτά τη γη
Τότε ο χρόνος σταματά
Για λίγα λεπτά νιώθω πως τα έτη φωτός γίνονται χιλιοστά
Για λίγα λεπτά νιώθω πως η παγκόσμια έλξη γίνεται μαγνητισμός
Για λίγα λεπτά νιώθω πως οι διαστημικές δυνάμεις γίνονται τόσο ισχυρές…
Ικανές να φέρουν αυτό το άστρο στη γη
Να το αφήσουν απαλά στο έδαφος
Να το μετασχηματίσουν σε άνθρωπο
Σε φοιτητή που τελειώνει τις σπουδές του
Σε νεαρό αγόρι που ερωτεύεται
Σε ενήλικο άντρα που γίνεται πατέρας
Σε έμπειρο επαγγελματία που έχει λαμπρή καριέρα
Σε εύσπλαχνο ηλικιωμένο που κάνει νοητές αναδρομές
στο πολυτάραχο παρελθόν του
Να το μετασχηματίσουν σε άνθρωπο
Ξυπνώ, όμως, απότομα
Όταν ακούω τον εκκωφαντικό ήχο από τα τανκ να μπαίνουν
στο Πολυτεχνείο
Και τότε γυρίζω στη σκοτεινή πραγματικότητα
Προσγειώνομαι στην Αθήνα
Παρακολουθώ τον ελεύθερο σκοπευτή να πυροβολεί τον Διομήδη
Δεν μπορώ να αντιδράσω
Δεν μπορώ να φωνάξω
Το χέρι της δικτατορίας που κλείνει το στόμα
Το σώμα του Διομήδη πέφτει στο έδαφος
Και δυο ταξίδια ξεκινούν:
Το ένα προς τον παράδεισο και το άλλο προς την ελευθερία.
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 3ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης και του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
